…και έως τότε, να τον κρύβετε τον Αμίρ. Καλά. Οι μανάδες να σηκώνουν τη μαντίλα ώς τα μάτια και να αρνιούνται να μπάσουν στοργικούς κυνηγούς της συγκινησιακής επικαιρότητας στις χαμοκέλες τους. Να μη βάζετε το παιδί να ποζάρει με την ανάποδη ενός χαρτιού οντουλέ που επιγράφεται «να φύγεις». Δεν είναι μόνον οι Εθνοπαθείς που παραμονεύουν. Ο παιδέρας , ο κωλόμπος, ο χαρίεις γέρος με τα φουντούνια, ο Τάβανος του Νταϊφά, ο παίδαρος που τονε βύζαινε η μάνα του ως την εφηβεία, περιμένουν κρατώντας τσίλιες για γιουσουφάκια και ξεπεταρούδια. 1,714 δις χτυπάει σήμερα το Chantelier της Sia, τάχα για την ηδονή της μουσικής ακρόασης. Όποτε ακούτε «κι εγώ πριν κάμποσα χρόνια ήμουνα πλανόγιαννος*» και   τονε  ψάχνουν τα Μέσα και οι Αστυνομίες, να ξέρετε πως είτε  περνάμε περίοδο όπου είτε πήζει ένα γιαουρτάκι με την μαγιά της άμβλυνσης, είτε ο κόσμος ποθεί να γεννηθούν νέοι μαχαιροβγάλτες στην αγορά, επικαλούμενοι σκοτεινά παιδικά χρόνια.

*«Σύρε Μάρω μ΄στο πηγάδι για νερό». «Καρτερείτε, αδελφούλες για να ζαλωθώ/ την βαρέλα και τον μαστραπά. / Ειν΄ο Γιάννος στο πηγάδι, ο πλανόγιαννος/ που πλανεύει τα κορίτσια και τις έμορφες»