Πάρα πολύ συχνά σκέφτομαι ότι τα έξι χρόνια που πέρασα σε γυμνάσιο και λύκειο, ήταν από τα πιο ευτυχισμένα της ζωής μου. Ανήκα στην παρέα των αγοριών που δεν είχαν πολλά – πολλά με κορίτσια. Βασικά ανήκα στην παρέα που αποτελούνταν από αγόρια που στη συντριπτική πλειοψηφία τους δεν είχαν ούτε καν λίγα – λίγα με κορίτσια. Δεν ξέρω αν ακούγεται θλιβερό, υπάρχει πάντως κάτι σχεδόν εδεμικό σε έναν ντιπ αγορίσιο κόσμο, σε έναν κόσμο που τα αγόρια δεν βιάζονταν -ή φοβούνταν, ή λίγο κι απ’ τα δύο- να μεγαλώσουν και να λερωθούν από έρωτες και ερωτισμούς κι όλα αυτά τα εκθαμβωτικά και περίπλοκα. Στην εφηβική μας ηλικία μείναμε αγνοί.