Να καταδικάζεσαι για «δημόσια υποκίνηση μίσους» και να λες ότι διώκεσαι «για την αγάπη του Χριστού».  Ίσως κάπως έτσι ήταν πάντα, η αγάπη του ενός είναι το μίσος του άλλου. Ίσως κάπως έτσι ήταν πάντα, ίσως δεν χρειαζόταν καν να αγαπάς «εριστικά» (κατά την διαβόητη φράση του Μίκη Θεοδωράκη στο περσινό συλλαλητήριο) την πατρίδα σου, ή τον Θεό σου, ή τον σεξουαλικό σου προσανατολισμό, για να μισήσεις την πατρίδα, τον Θεό ή τον σεξουαλικό προσανατολισμό των άλλων. Ίσως και μόνη η μη εριστική αλλά σκέτα έντονη αγάπη για αυτό στο οποίο ανήκεις να έχει εξ ορισμού ως πίσω όψη της το μίσος για αυτό στο οποίο ανήκουν οι άλλοι· κι όλα τα άλλα να είναι μισές δουλειές, μισόλογα, μισές αγάπες.

Γιατί ίσως κατά βάθος κάθε «εδώ» στο οποίο ανήκεις αντιδιαστέλλεται με κάθε «εκεί» στο οποίο ανήκουν οι άλλοι. Τι σόι Χριστιανός είσαι αν είσαι εντελώς κουλ με το ότι οι άλλοι δεν είναι; Κάπως νερόβραστος μήπως, κάπως αποστασιοποιημένος μήπως; Τι είναι η θρησκεία, ένα φολκλορικό κατάλοιπο; Τον ένα και μοναδικό δρόμο για την Σωτηρία δεν δείχνει, τον ένα και μοναδικό Θεό δεν δείχνει; Τι σόι Έλληνας είσαι, αν είσαι εντελώς κουλ με τους άλλους που δεν είναι; Μήπως είσαι Έλληνας απλά και μόνο επειδή το λέει το ΑΔΤ σου; Πόσο Έλληνας είσαι αν δεν ταράζεσαι με τους εθνικούς κινδύνους και δεν συνεγείρεσαι από τα εθνικά δίκαια, αν δεν σε καίνε οι επιβουλές των ξένων, αν δεν ξέρεις ότι κανονικά η πατρίδα σου θα έπρεπε να είναι διπλάσια ή τριπλάσια σε έκταση, αλλά ας όψονται ιστορικά εγκλήματα και προδοσίες; Κι αν πει κανείς ότι οκ, αυτή η αντιπαράθεση αφορά μόνο ορισμένους γειτονικούς λαούς ή μεγάλες δυνάμεις που σε αδίκησαν, ακόμη και τότε με τους υπόλοιπους λαούς και τις υπόλοιπες πατρίδες που θεωρητικά δεν έχεις κάτι να χωρίσεις, εκείνο που σε χωρίζει και σε ξεχωρίζει είναι η ιδιαιτερότητά σου ως Έλληνα·  o πολιτισμός σου, η Ιστορία σου, η συνεισφορά σου στην ανθρωπότητα.

Και τι σόι στρέιτ είσαι, αν είσαι εντελώς οκ με τους μη στρέιτ; Έφτιαξαν δολίως αυτή τη λέξη το «ομοφοβικός», για να υπονοήσουν τι άραγε; Ότι φοβάσαι τι; Μήπως είσαι κατά βάθος κι εσύ σαν αυτούς; Δεν υπάρχει κανένας φόβος. Αηδία μόνο και σιχαμάρα. Για ό,τι δεν είναι φυσικό, για ό,τι είναι ανώμαλο. Αιώνες ατέλειωτους, χιλιετίες ολόκληρες, τα λέγαμε αυτά ελεύθερα. Και τώρα μας τα ποινικοποίησαν. Και τώρα αντί να καίνε οι παπάδες τους ανώμαλους, έφτασαν να καταδικάζονται οι παπάδες που είπαν να φτύσουμε τους ανώμαλους. Να καταδικάζονται επειδή απλά και μόνο μίλησαν. Αν όμως είναι τόσο οκ να μην είσαι στρέιτ, τι θα κρατήσει τα αμέσως επόμενα χρόνια και τις αμέσως επόμενες δεκαετίες το πουλί μακριά απ’ τον δικό μας κώλο; Το ταμπού και το μίσος φυλούσε τις Θερμοπύλες του ανδρικού κώλου. Τώρα ξαφνικά είναι αδίκημα να το διακινείς το μίσος. Οι Θερμοπύλες πέφτουν. Ανοίξαμε και σας περιμένουμε.

Εδώ βέβαια θα μπορούσε να αντικρούσει κανείς, πως αυτό που ο Αμβρόσιος αποκαλεί αγάπη για τον Χριστό είναι μια εντελώς δική του εκδοχή για το τι έλεγε ο Χριστός και τι σημαίνει αγάπη. Η απάντηση είναι πως τελικά το τι πρέσβευε ο Χριστός δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ξεκομμένα από τον τρόπο που ερμηνεύτηκε ο λόγος του από τις επίσημες εκκλησίες του. Όπως και να τα έλεγε ο Χριστός κι ό,τι και να πρέσβευε, ο Αμβρόσιος δεν είναι ένας γραφικός σκοταδόψυχος που λέει ασυναρτησίες, ο Αμβρόσιος είναι μέρος της μεγάλης μας παράδοσης, ψυχή και σώμα της κι αυθεντικός εκφραστής της. Δεν έλεγε μόνο αυτά η εκκλησία; Ίσως. Αλλά έλεγε κατεξοχήν και αυτά. Δεν είναι η εκκλησία που τα λέει αλλιώς. Αυτή τα έλεγε εξαρχής αλλιώς. Είναι οι κοινωνίες που άλλαξαν και που πια κάνουν να μοιάζουν παράταιρα τα λόγια του Αμβρόσιου.

Κι αν το να αγαπάς πολύ την πατρίδα σου μέχρι το μίσος των άλλων, αν το να αγαπάς πολύ τον Θεό σου μέχρι το μίσος των άλλων, αν το να αγαπάς πολύ την ετεροφυλοφιλία σου μέχρι το μίσος των άλλων είναι οι πιο προφανείς στόχοι, ας δεχτούμε ότι η πρόκληση δεν είναι το να μην αγαπάς καμιά πατρίδα μέχρι το μίσος των άλλων, το να μην αγαπάς κανέναν Θεό μέχρι το μίσος των άλλων, το να αγαπάς τον μη ετεροφυλόφιλο προσανατολισμό σου μέχρι το μίσος των άλλων, ας δεχτούμε ότι η πρόκληση είναι τα επιμέρους συστατικά της ταυτότητας του καθενός να λειτουργούν ως συστατικά που ορίζουν το ποιος είσαι εσύ, ως συστατικά που ενδεχομένως μπορεί και να ξεχωρίζουν όσους σκέφτονται σαν εσένα και νιώθουν σαν εσένα από τους άλλους, αλλά όχι ως συστατικά που σε κάνουν να αγαπάς αυτό που είσαι μέχρι τον βαθμό του μίσους για αυτό που είναι οι άλλοι.