21 χρόνια από τον τελευταίο studio δίσκο (Χρονοποιός). 13 χρόνια από τον τελευταίο live με κάποιο νόημα (Πυρήνας). 12 χρόνια από την τελευταία ουσιαστική συμμετοχή του σε δίσκο (Σαμάνος).

Ο Διονύσης Σαββόπουλος έχει αποφασίσει εδώ και καιρό ότι έχει κλείσει καλλιτεχνικά και πλέον το μόνο που κάνει είναι να διαχειρίζεται -με τον χείριστο τρόπο- την περσόνα που κέρδισε χάρη στην καλλιτεχνική και δημοσιολογική του πορεία.

Το έχουμε εμπεδώσει αυτό και είναι απολύτως λογικό η διαρκώς κλιμακούμενη γραφικότητα των δηλώσεών του να μας αφήνει αδιάφορους ή έστω να μας φέρνει γέλιο, θυμηδία, οργή ή θλίψη.

Αυτό που παραμένει όμως εξωφρενικό είναι ότι πολλοί/ές, όποτε ο Σαββόπουλος κάνει άλλη μια τέτοια δήλωση, πρέπει να μας πληροφορήσουν πως α) δεν τους άρεσε ποτέ ο Σαββόπουλος, β) το έργο του είναι υπερτιμημένο, γ) είναι, κατά βάση, ένας αντιγραφέας/λογοκλόπος, δ) όλα τα παιδ- συγγνώμη, όλα τα παραπάνω.

Προφανώς (δεν θα έπρεπε να το γράφω καν αυτό), δικαίωμα του καθενός και της καθεμιάς να πιστεύει ό,τι θέλει για τον Σαββόπουλο και το έργο του (αν και το β και το γ χωρούν πολλή συζήτηση ως προς τον βαθμό υποκειμενικότητά τους).

Δεν είναι εκεί το θέμα· αυτό που με τρελαίνει είναι η βαθιά ριζωμένη αντίληψη ότι ο καλλιτέχνης και το έργο του είναι ένα και, ως εκ τούτου, αυτό το έργο (αλλά και όσοι το αγαπάνε) είναι υπόλογο για κάθε άλλη δήλωση ή πράξη του δημιουργού του -ακόμη κι αν αυτή απέχει δεκαετίες από τη δημιουργία του έργου του.

Εδώ και πολλά χρόνια οι δημόσιες τοποθετήσεις του Σαββόπουλου και άλλων καλλιτεχνών που συνδέθηκαν με -ας πούμε- κινήματα αμφισβήτησης συνδυάζουν κατά κανόνα το κοινότοπο και το συντηρητικό με το ανόητο και το γραφικό. Μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι για να τις κρίνουμε ως τέτοιες δεν χρειάζεται κάθε φορά μια αποτίμηση ή μια επανεκτίμηση του καλλιτεχνικού τους έργου;

Ένα έργο το οποίο συχνά, όπως στην περίπτωση του Σαββόπουλου, είναι τόσο σπουδαίο που μας δίνει το ίδιο τους στίχους και τις εικόνες για να τους ασκηθεί η πιο ευθύβολη κριτική.