Κάποτε σχολίαζε, ευχόμενος Γάλλοι και Βρετανοί ν’ αποφύγουν το λαϊκισμό και ν’ αφήσουν την Ευρώπη να νικήσει, μη θεωρώντας σημαντικές τις όποιες δικές τους εθνικές ευαισθησίες μπροστά στην ολοκλήρωση του ευρωπαϊκού οράματος. Κάποια στιγμή θα σχολίασε τη συνύπαρξη πολιτών και χρυσαυγιτών στο Σύνταγμα (δανείζομαι το «πολίτης» από τον ίδιο) στα συλλαλητήρια των αγανακτισμένων, με διάθεση ταύτισης των πρώτων με τους δεύτερους, εκ του ασφαλούς αγνοώντας την παρουσία εκπροσώπων εκεί της Εκκλησίας. Πολλοί της προσέγγισής του το έκαναν.
Για αυτόν ήρθε τώρα η ώρα για την εξάντληση των αντοχών των Ελλήνων, τώρα που δεν τραυματίζεται μόνο η ατομική αξιοπρέπεια αλλά πλήττεται αυτό που εκλαμβάνεται ως εθνική αξιοπρέπεια (το «εκλαμβάνεται» πάλι δικό του – τόση αυτοσυγκράτηση… ευρωπαϊσμός). Τώρα μόνο βγαίνουν οι πολίτες ως οικογενειάρχες στους δρόμους. Πριν (τον καιρό που ήταν επιτακτική ανάγκη για τους ευρωπαϊστές να βαστήξουν τις αντοχές του Γερούν), έβγαιναν μόνο ως φερέφωνα παρασυρμένα από το λαϊκισμό ακραίων αριστερών ή φασιστών κι όχι από αγωνία για το μέλλον της οικογένειας και των παιδιών τους.
Ο ευρωπαϊστής Κουμουτσάκος. Άραγε ποια τα σχόλια γι’ αυτόν Γάλλων που ψήφισαν Μακρόν, όταν χρησιμοποιεί επιλεκτική μνήμη με τις εκ των υστέρων του αναφορές στην βουβή οικονομική και κοινωνική αγανάκτηση των συμπατριωτών του (τη «μέχρι τώρα βουβή», δικό του και αυτό) και για λόγους καθαρής πολιτικής σκοπιμότητας κάνει μια εξαίρεση απ’ τον ευρωπαϊσμό, ξεδιάντροπη, και προωθεί τη χείριστη και πλέον επικίνδυνη μορφή λαϊκισμού τον εθνολαϊκισμό (βουτηγμένο το κείμενό του), διαγράφοντας με μονοκονδυλιά ευρωπαϊκά και εθνικά ιδεώδη, ξεφτιλίζοντας το εθνικό θέμα, θυσία στην αντικυβερνητική μικροκομματική μεζούρα του και τους φιλοναζιστές;
