Με την «υπόθεση Λιγνάδη» ξεσπάει αιφνίδια μια καταιγίδα που δεν έχει το προηγούμενό της στην παραπαίουσα κοινωνία μας. Για τους απροειδοποίητους, βρέθηκε ένας θύτης με θύματα που ομολόγησαν. Όλο το «μυστικό» βρίσκεται στο πλαίσιο της εγκληματικής πράξης: δεν εμπίπτει σε παραγραφή, όπως συνέβη με την καταγγελία της κυρίας Μπεκατώρου. Οι φήμες, οι διαδόσεις, οι κατασκευασμένες ιστορίες, τα απεχθή γεγονότα, οι πράξεις που βρίσκονται στην φαρέτρα κάθε κουτσομπόλη, συνήθως κλεισμένες μέσα στο σελοφάν μιας πονηρεμένης διήγησης, ήδη τυλιγμένες σε ένα πάρθειο βέλος, θα έχουν τη μοίρα μιας πτωτικής τάσης, όπως συμβαίνει συνήθως στο κεφάλαιο «εγκλήματα κατά των ηθών». Η απότομη συμπεριφορά που καταγγέλλεται να ανήκει στον κύριο Κιμούλη, δεν έχει σχέση με το χούι του κυρίου «Πάρτονος» και άλλων συναδέλφων του, μήτε με το κεφάλαιο «τα γιουσουφάκια τα εξαναγκασμένα στην αμαρτία» μιας μοντέρνας Αληπασειάδας.
Σε κάθε περίπτωση, ετοιμαστείτε για μεγάλα δράματα και προσέξτε μόνον να μη ραντιστεί με αίμα το χιόνι που απόμεινε στις παρυφές μιας κακοκαιρίας. Διότι, ό,τι και να πράξετε, η Λερναία Ύδρα το πολύ να χάσει ένα κεφάλι που θα αναπληρωθεί την ώρα της πρώτης Δίκης.