Νομίζω ότι το τόσο μεγάλο γκελ που έκανε ο θάνατος του Παύλου Γιαννακόπουλου οφείλεται σε δύο λόγους:

Πρώτον, ότι κινήθηκε μέσα στον μεγαλύτερο σκατόβαλτο που μπορεί να φανταστεί κανείς, ήτοι τον σκατόβαλτο των Ελλήνων αθλητικών παραγόντων, οπότε η ευγένειά του και η δημόσια παρουσία του ξεχώριζαν σαν την μύγα μες το γάλα, οπότε η αντιδιαστολή με όλους σχεδόν τους άλλους μιλούσε από μόνη της.

Δεύτερον, ότι, ξανά σε τρανταχτή αντιδιαστολή με όλους σχεδόν τους άλλους Έλληνες μεγαλοεπιχειρηματίες που έχουν ομάδες, δεν συμπεριφέρθηκε ποτέ σαν τα λεφτά του να τον κατέτασσαν σε ένα άλλο είδος ανθρώπου από όλους όσους δεν έχουν λεφτά, δεν συμπεριφέρθηκε ποτέ σαν τα λεφτά του να τον έκαναν άνθρωπο και τους άλλους κουνούπια, δεν συμπεριφέρθηκε ποτέ σαν τα λεφτά να σε καθιστούν ένα ον που δεν του αναλογούν στο τέλος δυο μέτρα χώμα.

Και για αυτό, εκτός από τα δύο μέτρα χώμα, εκτός από τις αναπόφευκτες αγιοποιήσεις, εκτός από τα εξίσου αναπόφευκτα τυπικά και υποκριτικά συλληπητήρια δημοσίων προσώπων, στο τέλος του Παύλου Γιαννακόπουλου αναλογούσε και πολλή και πηγαία αγάπη από ανθρώπους που δεν θα μπορούσαν να κάνουν ποτέ τα λεφτά του, αλλά ένιωθαν ότι ο άνθρωπος που πέθανε υπήρξε, στο μέτρο του δυνατού, απλός, προσιτός, ανεπιτήδευτος και όχι κάθαρμα.