(δυο σκέψεις για το «κίνημα» σήμερα)
Μια μικρή αναδρομή στην ιστορία του κινήματος στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία θα έπρεπε να σταθεί στα εξής: Δεκέμβρης του ’08, Κίνημα των Πλατειών, Λαϊκές Συνελεύσεις στις γειτονιές, Δημοψήφισμα.
Μετά το καλοκαίρι του 2015, μούδιασμα. Αίσθηση αναπόδραστου, έλλειψη προοπτικής, επικράτηση της ΤΙΝΑ, φόβος «μην έρθει ο Κούλης», κάποιοι μιλούν για συλλογική κατάθλιψη.
Όχι όμως απόλυτο μούδιασμα. Η προσφυγική κρίση που ξεκίνησε το ίδιο εκείνο καλοκαίρι κινητοποίησε ένα σημαντικό κομμάτι πολιτών, κινηματικών κατά βάση, που επέδειξαν μια ταχύτατα αυτοοργανωμένη αλληλεγγύη.
Από τότε μέχρι σήμερα, λίγα πράγματα γίνονται και από λίγους. Το κίνημα Πλειστηριασμοί STOP, πορείες και απεργίες με διάφορες αφορμές και κάποια έμφαση στον αντιφασισμό, δομές αλληλεγγύης κυρίως για τους πρόσφυγες, μεμονωμένες δράσεις αντιεξουσιαστικών ομάδων.
Από το καταλάγιασμα της προσφυγικής κρίσης και μετά, το μοναδικό ζήτημα που φάνηκε να κινητοποιεί τον κόσμο με όρους σχετικής μαζικότητας, τόσο στο διαδίκτυο όσο και στην «πραγματικότητα», με πορείες και συγκεντρώσεις συμπαράστασης ή διαμαρτυρίας που είχαν παλμό και ένταση, ήταν η άδικη κράτηση του Τάσου Θεοφίλου (που έληξε με την λυτρωτική του αθώωση στο εφετείο, παρουσία εκατοντάδων αλληλέγγυων)και στην συνέχεια της Ηριάννας ΒΛ και του Περικλή.
Γιατί, άραγε;
Γιατί οι άνθρωποι αυτοί και, σε ένα βαθμό, ο ιδεολογικός χώρος που εκπροσωπούν, σε αντίθεση με την ελληνική αριστερά (από την κυβερνώσα ως την εξωκοινοβουλευτική, σε κάθε μορφή οργάνωσής της), χαρακτηρίζονται από Ανιδιοτέλεια και Αυτοθυσία, γίνονται μάρτυρες και ήρωες σε μια εποχή αντιηρωική, όπου ακόμα και η συζήτηση για τον ηρωισμό αντιμετωπίζεται συχνά με χλεύη, φέρνουν την ουτοπία μέσα στην δυστοπία μας και μας υπενθυμίζουν ότι ο αγώνας για το δίκιο, αξίζει να συνεχιστεί.
Είναι δύσκολο να πει κανείς τι περιμένει η κοινωνία σήμερα για να εξεγερθεί, ποιο θα είναι το αίτημα εκείνο που θα την εμπνεύσει. Σίγουρα πάντως δεν είναι οι μικροπολιτικές ατζέντες της αντιπολίτευσης ή οι ηθικολογικές αποτιμήσεις της αριστεράς. Ίσως, αντίθετα από την διαδεδομένη πεποίθηση ότι η κοινωνία χρειάζεται μια πειστική εναλλακτική πρόταση για να ξεσηκωθεί, να χρειάζεται το όραμα μιας ουτοπίας.