Mετά την βόρεια Αγγλία, την Ιταλία και την Ισπανία, το παρεάκι των Στιβ Κούγκαν, Ρομπ Μπράιντον και Μάικλ Γουϊντερμπότομ γυρίζουν το τέταρτο “Τrip” στην Ελλάδα. Μπορείς να καταλογίσεις ένα σωρό μειονεκτήματα στη σειρά αυτή των μίνι σειρών παύλα ταινιών, μπορείς να τα καταλογίσεις ακόμη κι αν είσαι από αυτούς που τα γουστάρουν και τα απολαμβάνουν, κι αυτό παραδόξως καταλήγει να είναι κι ένα από τα πλεονεκτήματα τους, αφού δεν κάνουν την παραμικρή προσπάθεια να τα κρύψουν, εκθέτοντάς τα φόρα παρτίδα.

Ένα από αυτά είναι η διαρκής ανακύκλωση των ίδιων μιμήσεων και μάλιστα των ίδιων φράσεων που λένε οι ίδιες φωνές. Από την άλλη, ξέρω πολύ καλά από πρώτο χέρι, ότι μπορείς να βγάλεις δεκαετίες ολόκληρες κάνοντας παρέα με δυο φίλους, όπου ό,τι θα λέτε θα το λέτε μιμούμενοι δέκα φωνές, με πρώτη ύλη πενήντα φράσεις από ατάκες καθηγητών ως ατάκες σπορτκάστερ ως ατάκες από αστεία περιστατικά που σας συνέβησαν παλιότερα, κάνοντας όλους τους δυνατούς συνδυασμούς και παραλλαγές φωνής και ατάκας.

Ίσως η γυναικεία φιλία έχει άλλα βάθη και πλάτη. Η αντρική μπορεί να περάσει από την εφηβεία στην μετεφηβεία, από την μετεφηβεία στη νεότητα, από την νεότητα στην μέση ηλικία κι από κει στα γηρατειά, μην χρησιμοποιώντας ποτέ τη φωνή της, δανειζόμενη συνεχώς φωνές άλλων, μην έχοντας καμία ανάγκη να συζητήσει τίποτα στα σοβαρά, έχοντας απόλυτη ανάγκη να συζητά κάνοντας μόνο πλάκα, μέχρι από τα γηρατειά να φτάσει στο αλτσχάιμερ, όπου εκεί το πανηγύρι των φωνών θα γίνει διονυσιακό, όπου εκεί θα συζητάμε μεταξύ μας μην ξέροντας ποιοι είμαστε εμείς κι έχοντάς τα τελείως χαμένα, έχοντας δηλαδή βρει το ύστατο νόημα.