Σκαλωμαρία από τα απόνερα του διαδικτύου, είδα τα πρώτα επεισόδια από την σειρά The Crown. Δε μένω μήτε στες ερμηνείες, μήτε στο κλίμα. Μένω στο γεγονός ότι ως συνομήλικος του Καρόλου (και η φρεναπάτη τελειώνει εδώ!) σ’ όλη μου τη ζωή, διαβάζοντας για την Δυναστεία όπως και για την Σοβιετική ηγεσία, τους Αμερικανούς προέδρους και γενικά, την παγκόσμια σκηνή των πραγματικών ή φασματικών ηγετών, νόμιζα πως άνοιξε απότομα η μπαλκονόπορτα και μπήκε η δεκαετία του πενήντα και βάλε, με όλα της τα συμπράγκαλα. Αναμίξ με σκανδαλοθηρία, με τον Τσώρτσιλ και τον Ήντεν, με τις ζυγισμένες γυναικείες ερμηνείες, τους χώρους που δεν γνώριζα αλλά πίστευα πως έτσι έμοιαζαν, παρασύρθηκα από έναν τυπικό κινηματογραφικό αγγλισμό, που είναι βέβαια, ο συμπυκνωμένος κινηματογραφικός χρόνος.

Λοιπόν, η σειρά μύριζε εκείνο το μίγμα μπλαζεδιάς και αργού κυλιόμενου χρόνου, που ήταν η παιδική μου ηλικία. Όχι βέβαια πρωτόκολλα και ετικέττες, ανάκτορα και πάθη ευγενών οικογενειών! Μήτε η Κριστίν Κήλερ, ο Μακμίλλαν και το Σουέζ, ο Τάουνσεντ και η Κάρναμπι, Μπρέηχαρτ και Κτηματολόγιο των Νορμανδών. Αλλά τα άρβυλα και τα πιάτα στο κεφάλι των παλιών φαντάρων, η λατρεία στην Γιάρντλεϊ και ο συμφοιτητής μου Τζών Κάρτερ στο Γιόρκ, τα μεσαιωνικά διόδια σε έναν γεφυρίτζιν του κώλου.

Αισθανόμουν, ως μη ώφελε, αγγλοθρεμμένος και ποιος παρακαλώ; Ο Κουρπεσλής εώ, ο χωμένος στα μπαμπάτσα του εκκοκιστηρίου του Εβρενός, ο εραστής του Εδιμβούργου αλλά και της Κασκάρκας. Με δυο λόγια, το υποχείριο μιας ακόμη μακράς, πετυχημένης έξωθεν επιρροής, που άφησε στη χώρα μας, εκτός από Σταλίνους και καμπόηδες , γαλλικές αβρότητες και τον Μανστάιν στη Σεβαστούπολη, μερικούς γεγέδες που τους αρέσουν ακόμη χλοεροί σασκίνηδες που πετάνε πάνω από κοκκοφοίνικες.

Αυτά κανένας δεν τα ξεκουνάει, από τίποτε δεν ενοχλούνται. Αλλά ο κινηματογραφικός χρόνος της σειράς, μπορώ να ορκιστώ πως ερχόταν με τα κύματα, τους άνεμους, τα μνήματα μιας εποχής που την έζησα σε ασφάλτους και μονοπάτια, στο «Φλου» και στον Κίκη, ανήμερα της επετείου (28 Δεκεμβρίου πριν πενηντατρία χρόνια) που κατάφερα να γράψω αυθημερόν δεκατρία άθλια ποιήματα, αλλά από δεκατρείς διαφορετικες πηγές έμπνευσης.