Το καλοκαίρι το συνδυάζω παιδιόθεν με μουσική, είτε αυτή που άκουγα στο γραμμόφωνο είτε στο ραδιόφωνο είτε (αργότερα) αυτή που άκουγα στα κλαμπ ― όπως και να τα λέγανε τότε. Και φυσικά κάθε καλοκαίρι σημαδεύεται από χαρακτηριστικά τραγούδια, τα οποία ακόμη κι αν δεν ήταν καλοκαιρινά σε διάθεση, αποκτούσαν τη δέουσα καλοκαιρινότητα με τις συχνές επαναλήψεις μέσα στον καύσωνα. Βοηθάει πάντως να είναι χαζοχαρούμενα και ελαφρά.
Μου είχε κάνει εντύπωση ένα τραγούδι για το οποίο είχα ακούσει στο ραδιόφωνο το καλοκαίρι του 1976 (μάλλον στον Αμερικάνικο σταθμό, που εξέπεμπε από τη στρατιωτική βάση του Ελληνικού) ότι είχε κυκλοφορήσει το χειμώνα στην Αμερική και πήγε άπατο, αλλά ένας ραδιοσταθμός στην Αλαμπάμα είπε ότι θα το παίξει την άνοιξη, γιατί τους φάνηκε ανοιξιάτικο τραγούδι. Όντως το έπαιξαν τότε, και το τραγούδι έγινε μεγάλη επιτυχία. Έκτοτε εκτιμώ πολύ τη δύναμη του ραδιοφώνου, και τις ιδιαιτερότητες του αμερικανικού νότου.
Το τραγούδι αυτό ήταν η μοναδική επιτυχία στου συγκροτήματος Starbuck από την Ατλάντα, και δεν σταμάτησαν να το παίζουν ως τα βαθιά γεράματα. Ο συνθέτης-τραγουδιστής τους Bruce Blackman εξήγησε ότι το είχε γράψει εμπνευσμένος από την εικόνα μιας κοπέλας, την οποία αναζήτησε και τελικά παντρεύτηκε. Το σόλο μαρίμπα ήταν από τον Bo Wagner, ο οποίος ήταν γιατρός αμερικανικού τύπου. Σεβεντίλα και αμερικανίλα ώς τα μπούνια, ευτυχώς που τότε δεν υπήρχε συνοδευτική εικόνα (το ίντερνετ δεν είχε εφευρεθεί και το Μtv θα ερχόταν το 1981 μαζί με το ΠΑΣΟΚ, αλλά παρακαλώ παιδιά μη με ρωτάτε τι είναι το Mtv, ας πούμε μια μορφή YouTube, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια μορφή ΠΑΣΟΚ) κι έτσι δεν βλέπαμε τι χάλιας ήταν στην πραγματικότητα αυτός με την τραγιάσκα και ο άλλος με το περουκίνι και τη μισάνοιχτη φόρμα, τους πλάθαμε με τη φαντασία μας μόνο με τον ήχο κι ήμασταν όλοι ευχαριστημένοι.
Ένα χρόνο αργότερα, υπήρξε κι ένα άλλο τραγούδι που το θεώρησα καλοκαιρινή αμερικανιά αλλά πιο σοβαρή, καθότι το συγκρότημα λεγόταν Climax Blues Band. Τότε δεν υπήρχε και Wikipedia για να μάθω ότι αυτοί οι αμερικανοί ήταν από …το Στάφορντ της Αγγλίας, αλλά κι εδώ η άγνοια λειτούργησε υπέρ του τραγουδιού και του καλοκαιριού. To 1999, oι καρα-αμερικανοί Fun Lovin’ Criminals από τη Νέα Υόρκη που είχαν γνωρίσει και αγαπήσει το τραγούδι, το συμπεριέλαβαν στο δίσκο τους Mimosa (επίσης καλοκαιρινό).
Το συγκρότημα για το οποίο δεν είχα αμφιβολία ότι ήταν αμερικανοί του νότου ήταν ήταν οι Atlanta Rhythm Section, που έκαναν κι αυτοί ένα μεγάλο σουξέ, ένα χρόνο αργότερα. Τώρα που τους βλέπω διασκεδάζω με το λευκό κουστούμι του τραγουδιστή, και την άποψη των νοτίων αμερικανών ότι βάζουμε τα καλά μας για να bgo;yme sth sβγούμε στη σκηνή και να παίξουμε μουσική, ενώ οι εγγλέζοι θέλουν να ντύνονται μεσαιωνικοί τροβαδούροι με δαντέλες και λαούτα ή προσπαθούν να μοιάσουν με αμερικανούς καριόληδες. Κατά προτίμηση μαύρους.
Αμερικανός και λευκός (πλην από μαύρη πόλη) ήταν ο Bob Seger από το Ντιτρόιτ, που έγραψε και τραγούδησε έναν ύμνο στο νεανικό καλοκαιρινό έρωτα (και το σεξ, καθώς δεν ήταν μόνο τα κινητά και το ίντερνετ που δεν υπήρχαν τότε· δεν είχε εμφανιστεί και το AIDS, που ήρθε κι αυτό το 1981 μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τους Metallica.) Βέβαια το κορίτσι του τραγουδιού στο τέλος τον άφησε στ’ αλήθεια, αλλά σε εμάς έμεινε ευτυχώς το τραγούδι. They don’t make them like this anymore.
