Λίγα λόγια για το χρονικό μιας αλλαγής με πολύ χρήμα, περισσότερη προβολή και λίγο από ποδόσφαιρο

Σε αυτή τη θεαματική δύνη της γιγάντιας αγοράς με την ετικέτα ποδόσφαιρο, που ο τζίρος του παίρνει τις μεγαλύτερες τιμές του στο πιο προβεβλημένο τμήμα του, το παγκόσμιο κύπελλο, δεν μπορούμε να μην σταθούμε σε λίγα, κάπως, εξωαγωνιστικά θέματα.

Πέρα από τις συνέχειες του show ενός πρώην κορυφαίου ποδοσφαιριστή που το εγώ του καταστρέφει, έτι περαιτέρω, την δημόσια εικόνα του, τα μήντια πρόβαλαν με τη γνωστή ηδονοβλεπτκή τους διάθεση, την σύντροφο του C. Ronaldo να επιδεικνύει δακτυλίδι κόστους 700 χιλιάδων ευρώ, ένδειξη ίσως αρραβώνα με τον ποδοσφαιριστή.

Αρκετούς μήνες νωρίτερα, άλλη είδηση ανέφερε πως ο ίδιος ποδοσφαιριστής έκανε γαμήλιο δώρο στον μάνατζέρ του, Jorge Mendes, ένα νησί. Τέτοια άνεση. Μετά τα μέσα του προηγούμενου αιώνα, νησιά αγόραζαν οι πλούσιοι, δηλαδή οι πραγματικά πλούσιοι. Για την πάρτη τους, όχι για να τα κάνουν δώρα. Αγόρασε ο Αρίστος τον Σπορπιό, του έκανε ρελάνς ο Νιάρχος με τη Σπετσοπούλα. Είχε ο Σμυρνιός τη Χριστίνα, τον κοντράριζε  ο «μυλωνάς» την Κρεολή.

Ήταν όμως εφοπλιστές, επιχειρηματίες, πανούργοι, αδίστακτοι, κορόιδευαν το FBI, παντρεύονταν την πιο διάσημη χήρα του κόσμου ή την αδελφή της δολοφονημένης γυναίκας τους, ενώ είχαν παιδί σε διγαμία με απόγονη Ford, ή παράταγαν Την Ντίβα. Έκαναν ό,τι ήθελαν. Αγόραζαν και ένα νησί.

Δεν είναι όμως μόνον τα μυθικά συμβόλαια που κάνουν οι κορυφαίοι ποδοσφαιριστές. Είναι η προβολή τους, τα δεκάδες εκατομμύρια ακολούθων στα μέσα κοινωνικής διαδικτύωσης, είναι ότι κέρινο ομοίωμα του CR7 βρίσκεται ήδη από το ‘10 στο μουσείο της Marie Tussaud στο Λονδίνο, ότι από το ’13 έχει ανοίξει μουσείο με το όνομά του, στη γενέτειρά του, είναι επίσης ότι από το ‘14 του αποδόθηκε το μετάλλιο του Ανώτερου Ταξιάρχη του Τάγματος, τιμή  που δίνεται σε όσους έχουν μεταφέρει τον πορτογαλικό πολιτισμό εκτός συνόρων.

Έτσι ο πλούτος δεν φτάνει μόνον στα γραφεία των απρόσιτων εφοπλιστών, αλλά πέρα από τα όνειρα, παραμονεύει και στα φτωχόσπιτα ταλαντούχων νέων. Αυτό είναι το επιμύθιο.

Τώρα γιατί ο Μανέ Γκαρίντσα πέθανε στην ψάθα στα 49 του χρόνια από κίρρωση του ήπατος, είναι ένα άλλο ερώτημα. Εκείνος ο σακάτης άνθρωπος, που το δεξί του πόδι ήταν έξι πόντους κοντύτερο από το αριστερό, που έκανε αδιανόητα πράγματα πάνω στο χορτάρι, που έχει γραφτεί στον τάφο του: «Εδώ αναπαύεται εν ειρήνη, αυτός που ήταν η χαρά του ανθρώπου».

Ίσως διότι δεν ήξερε να διαβάζει και δεν κατάλαβε τι συμβόλαια υπέγραφε, ίσως διότι μίλησε η κληρονομικότητα του αλκοολισμού του πατέρα του, ίσως διότι ήταν ποδοσφαιριστής και τίποτα άλλο.

Σίγουρα όμως διότι το ποδόσφαιρο τότε, ήταν περισσότερο άθλημα και λιγότερο επιχείρηση, jogo bonito που θα έλεγαν στην γλώσσα του Μανέ και του CR7, όμορφο παιχνίδι δηλαδή. Όχι νησί δεν μπορούσε να αγοράσει ο Γκαρίντσα, ως γαμήλιο δώρο για τον μάνατζερ που (δεν) είχε, αλλά ούτε την τελευταία γουλιά αλκοόλ που τον έστειλε στον τάφο.

A! Και κάτι τελευταίο. Ο Mane ήταν δυο φορές παγκόσμιος πρωταθλητής, το ’58 και το ’62. Ο Πορτογάλος, γεννημένος 23 χρόνια μετά τον δεύτερο τίτλο του Mane, καμιά. Εκτός αν θα καταφέρει κάτι τέτοιο στα 37 του, στο επόμενο παγκόσμιο.