Στην ταινία Phantom Thread, η οποία αφηγείται την ερωτική ιστορία της απόλυτης χειραγώγησης μεταξύ ερωτευμένων, των παιχνιδιών εξουσίας, της αρρωστημένης δυαδικότητας και του κυριαρχικού εγώ-δημιουργού πάνω στη ”μέτρια ύπαρξη του ήμισυ” που κατά περίπτωση χρησιμοποιείται από τον «εγώ ειμί η άμπελος», υπάρχει αυτή η σκηνή που παρουσιάζεται σαν διάλειμμα αρκετές φορές στη διάρκεια της ταινίας. Μπορώ να θυμηθώ τουλάχιστον τρεις. Κατά την πρώτη συνάντηση των πρωταγωνιστών, σε ένα από τα πρωινά γεύματα τους και σε ένα θανατηφόρο δείπνο τους, σε ένα από εκείνα που η ηρωίδα δηλητηριάζει τον μόδιστρο για να τον δει μαλακό και εύπλαστο, σε ανάγκη και παιδί στα χέρια της και να πάρει την ‘’εκδίκησή’’ της ή να εκπληρώσει τον πόθο της για νοιάξιμο, εγγύτητα, ‘’σε χρειάζομαι’’.

Το σερβίρισμα του νερού είναι αυτή η σπουδαία σκηνή. Ο θόρυβος του νερού που τρέχει από την κανάτα στο ποτήρι με επίμονο, εκνευριστικό μοτίβο. Η γυναίκα το γνωρίζει ότι τον ενοχλεί, αλλά έτσι την γνώρισε. Αν δεν μπορεί να αντέξει τον ιδιαίτερο τρόπο επιμέλειας των καθημερινών στιγμών τους, τίποτα δεν μπορεί να συνεχιστεί. Είναι το κόκκινο πανί της. Αυτό που μεταφέρει από την προηγούμενη ζωή της, αυτό που ήταν μέχρι εκείνη την ώρα της γνωριμίας τους. Έχει δοθεί εξαντλητικά ολόκληρη σε αυτήν τη σχέση. Όμως, κάθε στάλα νερού συμβολίζει την κάθε παραχώρηση της που δεν την εξομολογείται με λόγια αλλά με πράξεις.

Οι γυναίκες πολλές φορές όταν καταπιέζονται βρίσκουν ένα συμβολικό τρόπο να διαμαρτυθούν. Είναι μια υπάκουη μέθοδος για να εναντιωθούν σιγά-σιγά. Αν μάθεις να μετράς τα σημάδια, μπορείς και να κατανοήσεις την έκρηξη που θα έρθει σε λίγο. Ή να ακολουθήσεις την ροή των επιθυμίων τους που δεν θα αργήσουν να διαφανούν ολόγιομες και ελεύθερες πια.

Στο τέλος η ηρωίδα είναι ευτυχισμένη μέσα στον δικό τους κόσμο όπως τον έφτιαξαν και κανείς έξω από αυτούς δεν θα καταλάβαινε ακόμη και αν προσπαθούσε.