Στις ευχές του υπουργού μας επί των Εξωτερικών, υπάρχει ποιητική τόρνευση. Το έχει ξανακάνει εξ άλλου. Το ποιητίζον τμήμα, το έστρωσα σε στίχους και το ερμηνεύω.

O νέος χρόνος
στα όνειρα μας καταδύεται,
στην κορυφή των κυμάτων
αγωνιστικά τα ξεδιπλώνει,
μαχητικά, αγαπησιάρικα.

Ερμηνεία:

Τα όνειρά μας είναι εφ’ υγροίς, και απόδειξη πως μπορούν και παράγουν κύματα. Ο νέος χρόνος, είναι μιας μορφής ύλη, που παρά την κατάδυση, ξεδιπλώνει τα όνειρα στην κορυφή των κυμάτων τους. Η παρέμβαση του νέου χρόνου στα όνειρά μας, χαρακτηρίζεται μαχητική, αγωνιστική και αγαπησιάρικη.

Αυτό το φυσικό φαινόμενο, μπορεί να παραχθεί εφ’ όσον ο νέος χρόνος είναι κάτι στέρεο και βαρύ, που, καταδυόμενο, σηκώνει μιας μορφής μπουκαδούρα. Ξεδιπλωμένα κύματα παραπέμπουν σε αφρό, σε ταραχή, άρα όντως στα καλά καθούμενα, η νηνεμία ταράζεται από ένα «πλαφ» που μπορεί να είναι κολυμβητής, χταποδιέρα, άγκουρα ή και τόμος-τούβλο με σοσιαλιστικό περιεχόμενο.

Το «μαχητικά» υποκρύπτει την πιθανότητα να μην κάθονται με ευγνωμοσύνη τα όνειρα στ’ αυγά τους. Υπάρχει δράση  και ανάδραση, μια αντίσταση. Ωστόσο δεν υπάρχει βία, αίμα και πόνος παρεκτός ένα «πλαφ».

Βέβαια η «αγωνιστική» μόχλευση, ξεδίπλωμα πωστολένε, προαπαιτεί, αν δεν πρόκειται για ξεδίπλωμα πανό, και έναν σχετικό σαστιρμά, αλλά  τελικά, επικρατεί μιας μορφής «αγαπησιαρισμός». Ο νέος χρόνος, στην βάρκα του καμπούρη Αντρέα, εντέλει ονείρατα έβλεπεν ωραία.

Το όλον, εντάσσεται στην κατηγορία του «άκρατου λυρισμού», αν και προτιμότερος είναι ο όρος «ποεταστρισμός».