– Τερματοφύλαξ. Ρινάτ Ντασάεφ. (Ρώσος με εξαιρετικά ρεφλέξ, και εικόνα χορευτή Μπολσόι. Ο Σμάιχελ ήταν καλύτερος, αλλά δεν έμοιαζε με χορευτή μπαλέτου)
– Δεξί μπακ. Μάρκους Καφού (Βραζιλιάνικο τρενάκι ποιότητος. Σπουδαίες επιθετικές και αμυντικές αρετές).
– Αριστερό μπακ. Πολ Μπράητνερ. (Γερμανός αριστερός, και στις πεποιθήσεις, με αξέχαση αφάνα, και μουστάκι).
– Στόπερ. Φράντζ Μπεκενπάουερ. (Αρχοντικός αμυντικός, από τους πρώτους που δίδαξαν, ότι τα στοπερ πρέπει να φτιάχνουν το παιχνίδι. Πιθανό εξώφυλλο της Κομπάκτ).
-Στόπερ δεύτερο. Πάολο Μαλντίνι (Χρόνια Ιταλικής αξιοπιστίας, και γοητείας, ούτε Αλφα Ρομέο να ήταν).
– Δεξι εξτρεμ. Δημήτρης Σαραβάκος. (όταν η χαίτη του Έλληνα μικρού, κυμάτισε στο Γκέτεμπορκ, αποφάσισα να γίνω ποδοσφαιριστής. Ο Γκαρίντσα ήταν το κορυφαίο εξτρέμ, αφού στον τάφο του οι Βραζιλιάνοι έγραψαν “η χαρά των ανθρώπων”, αλλά δεν τον έζησα, πέθανε και νωρίς, στα πενήντα του, από τις καταχρήσεις, κατάμονος).
– Αριστερό εξτρέμ. Γιόχαν Κρόηφ. (Ιπτάμενος τρέντη Ολλανδός, που κάπνιζε).
– Μέσος. Ζινεντίν Ζιντάν. (Γαλλικό κομπιούτερ, που έκανε τα πάντα, με επιτυχία. Καταγωγή απο Αλγερία, έκανε τους σωβινιστές Γάλλους, να σκεφτούν μερικά πράγματα. Ο Δομάζος ήταν ο αγαπημένος του πατέρα μου).
– Μέσος δεύτερος. Ρομπέρτο Φαλκάο (Εγκεφαλικός Βραζιλιάνος, που έμοιαζε με καρδιολόγο, έδωσε στην αγαπημένη μου Ρόμα, ένα σκουντέτο, το 1983).
– Περιφερειακός επιθετικός. Μαραντό. (Αργεντίνος. Όσο ανόητος και να γίνει, πάντα χάρισε τόσα στην Νάπολι, σηκώνοντας το μεσαίο του δάχτυλο, στον Ιταλικό Βορά, σε Φίφες, σε προέδρους, και ήταν πρωτεργάτης, για να συνδικαλιστούν οι ποδοσφαιριστές).
– Σέντερ Φορ. Μάρκο Φαν Μπάστεν (όμορφος παίκτης, από την Ολλανδία, με μεγάλη αίσθηση του γκπλ. Ο Βραζιλιάνος Ρονάλντο, ήταν οκτώ φορές καλύτερος, πετυχαίνοντας απίστευτες υπερβάσεις, σε όλα τα επίπεδα, αλλά ο Μάρκο είχε καλύτερο χτένισμα).

Επίσης ήρωας μου, ήταν και ο Δανός, Σέρεν Λέρμπι, αλλά δεν χωρούσε στην εντεκάδα (όπως και ο Έντζο Σίφο).