‘Oταν ένα παιδί σου αφηγείται μία ιστορία πολέμου, δεν μπορείς παρά να σωπάσεις και να παρακολουθήσεις μήπως και μάθεις τίποτα.

Η ιστορία των πολέμων όμοια παντού και στη μέση οι ανήμποροι -αν θες-, οι ευαίσθητοι, οι κάπου αλλού, οι γυναίκες του τότε, τα παιδιά, οι ανεύθυνοι -αν θες. Αν θες- όλοι, οι φταίχτες, οι απρόσωποι, ο όχλος, η μάζα, οι υπεράνω. Στη μέση όλοι αυτοί να λιμοκτονούν, να μαστιγώνονται, να υποφέρουν ελπίζοντας.

Υπήρχε πόλεμος, πείνα, βασανιστήρια, δολοφονίες εν ψυχρώ. Εν βρασμώ πόνος και φόβος. Στον πόλεμο δεν υπάρχει  μουσική υπόκρουση παρά συριστικοί ήχοι.

Η σκηνοθέτης Αντζελίνα Τζολί δεν πήγε ταξιδάκι αναψυχής στα μέρη εκεί κάτω ούτε να δείξει την χολιγουντιανή ομορφάδα της. Έμαθε (και) πολύ τα παιδιά –να τα ακούει, να είναι η ίδια παιδί- γιατί το κορίτσι που αφηγείται χωρίς να μιλάει υπό το βάρος του τίτλου της ταινίας «Πρώτα σκότωσαν τον πατέρα μου» είναι μία πραγματικά τρομακτική κατηγορία- μύδροι με ελάχιστα λόγια, αλλά τεράστια μάτια που σου προκαλούν παράνοια για τον κόσμο μας.

Μπορεί σαν ηθοποιός να μην είναι σπουδαία, αλλά σαν σκηνοθέτις με το ντεμπούτο της είναι εξαιρετική.

…….

Διαβάστε περισσότερα για την ταινία εδώ .

To τρέϊλερ της ταινίας