Στη γειτονιά ανάμεσα στα προσφυγικά, τα αναπαλαιωμένα χαμόσπιτα σε μικρές ιλουστρασιόν βιλίτσες με κλιματισμό και ιδιωτικό πάρκινγκ, τις πολυκατοικίες με δορυφορικες κεραίες και τα ψιλικατζίδικα με τις σερβιέτες των 5 ευρώ που σε βρίσκουν απόγευμα Κυριακής στην ανάγκη… υπάρχει ένα χαλβαδοποιείο!

Και όμως!

Στη μέση της τοπικής κοινωνίας της Κοκκινιάς κοντά στην παλαιοημερολογήτικη εκκλησία του Πέτρου και Παύλου και τα σκονισμένα συνεργεία αυτοκινήτων, τα κομμωτήρια των Πακιστανών και τα δερματάδικα με τα μπορντό μακριά παλτό που φορούσε ο Κιάνου Ριβς στο Μάτριξ, υπάρχει ένα μικρό εξειδικευμένο εργαστήριο χαλβά.

Έχει τις χαλβαδόπιτες Σύρου, το σαπουνέ και φυσικά τον μακεδονικό.

Χαράς ευαγγέλια χθες και σήμερα! Ουρές ο κόσμος για να πάρει ένα κομμάτι θεογενές γλύκισμα. Λίγο σιναχώθηκα με την κίνηση του κόσμου να συμβάλει στις προσπάθειες συντήρησης της οικογένειας αυτής, η οποία διατηρεί το συγκεκριμένο μαγαζάκι μέσα στη λαίλαπα της τυποποίησης του συγκεκριμένου προϊόντος της βιομηχανικής παραγωγής. Είμαστε ακόμη μερακλήδες, λοιπόν. Μας ενδιαφέρει το καλό υλικό δίπλα στα υποπροϊοντα με τρας λιπαρά του Λιντλ.

Παραδοσιακή μου αγάπη, μείνε στη ζωή μου. Δυναστεία είμαστε, όχι λαός.

Λίγα μπράβο στη ταμειακή με το μικρό ρολάκι που μοιάζει με κομπιουτεράκι και οι προγραμματιστές γελάνε με την απλοϊκότητας της και το μικρό Ζ που βγάζει αγκομαχώντας το βράδυ.

Κάπως έτσι, Καλά Κούλουμα.