Έχωσε βαθειά το χέρι στο εσώρουχό του. Εφτά λεπτά του πήρε να τελειώσει αγχωμένος για τα σεντόνια, μη λερωθούν. Από την κουζίνα λίγο πριν ακούγονταν ήχοι πιάτων κι εκείνη που ετοίμαζε τα παιδιά για το σχολείο. Θα αγοράσω σπίτι μονολόγησε γυρισμένος στο αριστερό του πλευρό , σκουπίζοντας το χέρι του στην πιτζάμα. Τρία υπνοδωμάτια, σαλόνι, τραπεζαρία από μασίφ καρυδιά, μεγάλα μπάνια , parking για δύο, αυτοκίνητο οικογενειακό. Θα αλλάξω τα ρούχα μου να ταιριάζουν μεταξύ τους και θα τηρώ πιστά την πυραμίδα μεσογειακής διατροφής. Στέλεχος πολυεθνικής , δεν θα πειράζει πια που θα ξέρω ότι με διάλεξες από το πλήθος για να σε γονιμοποιήσω. Θα περάσουμε μια συνταρακτική ζωή με super market κάθε δεκαπέντε, επισκέψεις στα πεθερικά και Κυριακάτικα Real life βράδια. Με εξοχικό 70 χιλιόμετρα έξω από την Αθήνα για να ξεσκάνε τα παιδιά πριν μεγαλώσουν και φύγουν. Πριν μείνουμε μόνοι , πριν απλωθεί η ησυχία σπίτι μας σαν καλπάζουσα μόλυνση, πριν δούμε μέσα μας αυτό που τόσα χρόνια έβλεπαν έξω μας οι άλλοι. Καμιά φορά μπορεί και να με θαυμάζεις. Για τις λέξεις που ποτέ δεν είπα , για τις εξηγήσεις που δεν έδωσα ποτέ και γιατί θα πιστεύεις πως δεν έχω πια αφορμή καμία για δάκρυα. Εγώ όμως θα κλαίω σαν κοινός εγκληματίας πολέμου μόνος, όπως τώρα – το γαλάζιο πουκάμισο ή το λευκό; – και θα σκέφτομαι πάντα όσους αγάπησα – την μπλε ή την κίτρινη γραβάτα – ακόμα κι όταν πια δεν θα τους αγαπώ. Mε θυμάμαι;

Tελικά ίσως είναι πιο δύσκολο να είσαι άντρας σκέφτηκε έξω από την πόρτα της κρεβατοκάμαρας ακούγοντας το πνιγμένο του βογγητό. Ίσως είναι πιο οδυνηρό – Το φόρεμα με τις ρίγες ή καλύτερα το μαύρο -. Mας θυμάμαι. Σαν νερό. Καμιά φορά και σαν σωπαίνω.