Τις νύχτες που προσπαθούσαμε να πεθάνουμε έβγαινε ένα φεγγάρι λερωμένο, ίδιο με τα παιδιά στα φανάρια που σε φτύνουν και φεύγουν. Τρεκλίζοντας σκαρφάλωνε στις πιο παράξενες στέγες της πόλης και λίγο πριν κοιμηθεί μας χάζευε, με τα πόδια του κρεμασμένα στο κενό, παντιέρες. Εμείς ξεκινούσαμε να μαζεύουμε τα κλάματα χρόνια πριν κυλήσουν, ποιοι είναι αυτοί που μας παριστάνουν ρωτούσαμε κι εκείνο πεταγόταν τρομαγμένο μέσα στον ύπνο του, από τη φασαρία που έκανε η ψυχή μας.