Όταν είχα πυρετό και ήμουν παιδί, με ζέσταινε ο ίλιγγος που προκαλεί στο κεφάλι το βράσιμο αυτό. Παναθρώπινο συναίσθημα. Όλοι κομπιάζουμε, παραμιλάμε, είμαστε ζωντανοί νεκροί και ταλαιπωρούμαστε με ιδρώτες που χλιαίνουν το κοκκινωπό δέρμα, αφουγκράζονται τα οιδήματα. Μου άρεσε να σκέφτομαι πως φτιάχνω μικρά σκαλιά από βιβλία και να προσπαθώ να τα ανεβώ. Μετεωριζόμουν στο κρεβάτι. Και όσο πιο ψηλά ανέβαινα, τόσο πιο βαρύ γινόταν το σώμα και έσταζε και έβρεχε και απορροφούσε κρύο και θέρμο μαζί.

Όταν έχεις πυρετό, μοιάζεις άκακος ή θες να πιστεύεις πως παύει να είσαι οτιδήποτε λαθραίο σου φόρτωσαν. Δεν μπορείς να σκεφθείς πέρα από την κατάσταση σου και αυτή η μονοτονία βγάζει το σώμα από το λήθαργο. Ψάχνει διεξόδους από τον πόνο, την ανισορροπία. Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες. Τι ομοιότητες και θλιβερό ταμάμ, ένα με ένα η δοσολογία με την ευθεία της ζωής που ψάχνει τον καθρέφτη για να δει το είδωλο του άλλου, του αριστούχου στην ευτυχία και να το φέρει πλάι και κοντά του.

Kαι έβλεπα τη μητέρα μου να χτυπάει στον αέρα το θερμόμετρο για να κατέβει η θερμοκρασία  του υδράργυρου και έλεγα… α, αυτό μοιάζει με την μητρότητα. Να ρίχνεις τη θερμοκρασία του γκρι μπετόν μέσα στο γυάλινο κελί του. Και μετά μου λέτε ότι είναι δύσκολο να ζεις μέσα σε κάποια χιονόμπαλα. Δείτε το δηλητήριο που ζει με την αστείρευτη παντοδυναμία του σε ένα σιφώνι για πάντα κλειστό να ανεβοκατεβαίνει. Το αγρίμι ζει μια χαρα εσώκλειστο στην ρουτίνα, απλώς κάποια στιγμή μπορεί να σπάσει το φράγμα και να ξεχυθεί παθητικά επιθετικό…