Θα μπορούσα να μην τα γράψω ποτέ αυτά. Η κρυφή μου ελπίδα είναι να τα διαβάσει κάποιος και να με συμπονήσει. Έπειτα να με κατανοήσει και τελικά να προστατευθεί. Έχουμε όλοι φρούδες ελπίδες για τη δύναμη όσων γράφουμε ακόμη και σε ημερολόγια. Όσο μεγαλώνουμε, πιστεύουμε πως είναι ακόμη πιο σημαντικά και έχουν βαρύτητα ή μπορεί ακόμη και να είναι εμπορικά. Βέβαια, το ημερολόγιο δεν είναι ένα είδος που ξεκινά με σκοπό την εμπορικότητα, αλλά αν μπορούσε να πουλήσω τον εαυτό μου σε μένα θα μου τα διάβαζα. Άλλωστε, ανάμεσα στα σαρδάμ, τις μοιρολατρίες και ένα σωρό άγαρμπες ερωτήσεις που έχω διαπράξει πριν το απονενοημένο διάβημα να αρχίσω να καταγράφω λεπτομέρειες, τσιτάτα για χαρτάκια ημερολογιακά και φυσικά τις συζητήσεις αυτές που έγιναν και εκείνες που δεν έγιναν και κάποιες που θα μπορούσαν να είχαν γίνει αν υπήρχε η δυνατότητα συνεννόησης, υπάρχει πάντα η ευγένεια του λευκού χαρτιού.
Μερικές φορές υπάρχει πάντως και η σύμπνοια των σκέψεων των ανθρώπων. Και γίνεται πάνω από γλώσσες ή ομοιότητες ή συνήθειες. Όλοι οι άνθρωποι ας πούμε βιώνουν την κατασπατάληση, την απόλυτη και διαυγή βιαιότητα της ρουτίνας και είναι τόσο σκληρό το κομμάτι αυτό της ζωής, τόσο στυγνό, τόσο ιδιοτελές που σε καταπίνει και μερικές φορές σε κάνει εγκληματία, απατεώνα. Και ανάμεσα στις άδειες συσκευασίες πλαστικών καθαριστικών και άλλων τόσων δωροεπιταγών και ακόμη μικρών ακουστικών κλασμάτων όπως το κουδούνι ή οι καθημερινές νότες της καρδερίνας μέχρι του εντερικού μας συστήματος τις λαϊκές άριες, το ίδιο μοτίβο είναι αφόρητο για κάποιον με νόηση, αλλά συναισθηματικά σταθερό και φυσικά θαλπωρή για το ευτελές και ακάθαρτο ανθρώπινο σώμα. Ευτυχώς, υπάρχει το σεξ. Μόνο αυτό είναι ένα υπολογίσιμο είδος που σε βγάζει από την φλύαρη πλευρά σου. Μόνο αυτό σε εξομοιώνει με υπεράνθρωπο μέσα σε αυτήν την μακάβρια ευθεία όμοιων τελειών, κεφαλαίων και χειρουργείων. Και εγώ το βρήκα αυτό ως τον απόλυτο οδηγό επιβίωσης…