To ροκ αράουν δα κλοκ, που ακούστηκε στη ζούγκλα του μαυροπίνακος με τον γκλενφορ καθηγητή και το βικμάροου να τις τρώει στο τέλος ήταν ένα σχετικά ήρεμο, λυρικό κουνιστέτο με έναν εύσαρκο χαμογελί με λίγα μαλλιά. Για τη μεγάλη παρέα, δεν ήταν έξαλλο, άρα γάμησέ τα.

Μεγάλη παρέα, ήτοι παρέα μεγάλων ήτονε πεντέξη γεννηθέντες μεταξύ 1943 και 1945, που μπορεί και να μην έκαναν παρέα μεταξύ τους, αλλά ό,τι έλεγαν σε εμάς, του 1948 ή 1949, ήταν θέσφατο, Βίβλος, και το μαζεύαμε από καταής.

Είχε μόλις ξεσπάσει η μόδα σάκκος και οι χελιδονοφωλιές στα γυναικεία μαλλιά. Με τρία και παραπάνω χρόνια καθυστέρηση έφταναν όλα στα Γιαννιτσά του 1958. Στο ραδιόφωνο, είχε, εκτός τα ελαφρά ελληνικά, τον Ρενάτο Καραζόνε με το «Κελαλά». Ήταν και της μοδός να επιταχύνουν τις φωνίτσες στο κόρο, τάχα παιδικές, όπως έγινε με τα Στρουμφάκια.

Το ροκ το είδαμε από το ντοκιμαντέρ του Βασίλη Μάρου. Οι μεγάλοι επέμεναν πως αυτά δεν είναι ροκ. Είχαν, μάλλον συλλογικά, ένα σαρανταπεντάρι που το φύλαγαν για τα πάρτι τους, στη γειτονιά μου, στο ισόγειο του Αρβανίτη, με τις κόρες που είχαν φορητό ηλεκτρόφωνο. Πικαπάκι. Κρεμιόμασταν από το παράθυρο και βλέπαμε που το έπαιζαν αμέτρητες φορές και έκαναν φιγούρες.

Το έλεγαν Τζούρι Φούρι. Άρχιζε «ουμπαμπαλούα βουμπαμμπαλού» και μετά «τζούρι φούρι ωβερούρι». Το είχαν αγοράσει από τους Αμερικάνους που φύλαγαν το πυρηνικό ναρκοπέδιο στα Γιαννιτσά και δε μας το έδειχναν.

Είχα σπάσει το κεφάλι μου να μάθω τι σήμαινε, ώσπου διάβασα ένα μονοστηλάκι για την Πασιονάρια, με το όνομά της. Την έλεγαν Ντολόρες Ιμπαρούρι. Αμέσως συνδύασα το Ιμπαρούρι με το Ωβερούρι. Κατέληξα πως ήτανε οι μεγάλοι κομμουνιστάκια και γι’ αυτό μας έκρυβαν το Τζούρι Φούρι.

Τελικά, ήταν to Τούτι Φρούτι του Λιτλ Ρίτσαρντ που τον είχα δει, εξόν τα κλιπάκια, στο Down and Out in Beverly Hills, ως γείτονα του Ντρέηφους και της Μίντλερ, στην ταινία όπου ο Νόλτε μαθαίνει στους Μπεβερλήδες να πατάνε αναμμένα κάρβουνα.

Αφού είδα αναστενάρηδες στην  Δυτική Ακτή, κάθε παιδικός συνειρμός μου φαινόταν λογικός.