ΣΤΟ ΠΙΟ ΨΗΛΟ ΣΚΑΛΙ
Δε θα προλάβω, λέω. Να δεις δε θα προλάβω
τα βλέπω τα σημάδια καθαρά, φεύγ’ η ομίχλη
το σπάραγμα εξασθενεί, δε τρέμω σύγκορμος.
Κι ήθελα τόσο να ανεβείς στο πιο ψηλό σκαλί
να λάμπει μέσα μου το μέγα θερινό ηλιοστάσι
το πρόσωπο αυτό, τα λιγοστά φιλιά στα χείλη.
Δε θα προλάβω, λέω. Να δεις δε θα προλάβω
η πάχνη του έρωτά του χάνεται και ξεθυμαίνει.
Ετικέτες: ποίημα
