Μένω μακριά, από γυναίκες σκορπιούς με γάτες
από πιτόγυρο που χει πατάτες
Από μποέμ ήρωες, που ζει η μαμά τους
από κουλτουριάρηδες γαμάτους
Από όλα τα άμπστρακτ, μαϊμούδια μίμησης
Απ’ την επίμονη, νοσταλγία μιας θύμησης
Μένω μακριά απ’ όσους κράζουν
κι απ’ όσους γρήγορα, πια με θαυμάζουν
Από δογματικούς αναρχικούς
από φασίστες εθνικούς
Απ’ όσους θεωρούν, κακόμοιρους τους ηττημένους
μένω τρεις ώρες, από Ερατοσθένους
Μένω μακριά από ποίηση που θυμίζει, εξομολόγηση σε ψυχαναλυτή
κι από μια κλώσα που ειν’ λυτή
Μένω μακριά από τον λεκτικό αυνανισμό του φιλοσόφου
από το χούμους, από το τόφου
Μένω μακριά από ποζέρια
απ’ την μιζέρια
Και πάνω απ όλα – μένω στο σπίτι
δεν κάνω γιόγκα, γιατί δεν ξέρω.