Αυτή θα είναι μια ιστορία που θα θυμόμαστε για καιρό. Θα τη διηγούμαστε για χρόνια και θα περάσει σε όλη μας τη σπορά. Αλλά ακόμα κι άκληροι να μείνουμε, θα τη μνημονεύουν άλλοι για εμάς, τόσο εντυπωσιακή θα είναι, και θα προχωρά και θα διανθίζεται και θα γίνει αστικός μύθος, θα χάσει την επαφή της με τη στιγμή. Ίσως να γίνει και ένα μικρό έπος που θα τραγουδούν οι ψηφιακές γενιές, για να συμπεραίνουν πόσο πρωτόγονοι ήμασταν τότε. Σίγουρα πάντως θα αυτονομηθεί από τα στόματά μας και θα ακολουθήσει τη δική της πορεία.

Όλα αυτά, βέβαια, ανεξάρτητα από τι συμβαίνει σε άλλα συκώτια και άλλες καρδιές, σε άλλα μυαλά, σε άλλα σπίτια, σε άλλες  ανήσυχες γωνιές, σε άλλα νερά και σε άλλες πέτρες. Άνθρωποι γεννιούνται, ζουν, πεθαίνουν με τρόπους που δεν έχουμε καν φανταστεί, οι εικόνες που καθρεφτίζονται στα μάτια τους δε  μοιάζουν σε τίποτα με όσα έχουμε προλάβει να δούμε ως τώρα -άλλοι  βλέπουν μωρά να πεθαίνουν μπρος σε βρώμικα νερά και άλλοι σύμπαντα από γκλίτερ, τον άνθρακα του χρήματος και άσπρες σκόνες αστρικές.

Άλλοι πάλι νιώθουν μια βαριά κούραση, εκατομμύρια κουρασμένοι, με πρησμένα πόδια που σέρνονται σε βρώμικες σκάλες, με πρησμένα μάτια απέναντι σε ανάξια ταίρια, με πρησμένα συκώτια απέναντι σε αγενείς ανθρώπους-παράσιτα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ο γκόμενός μου, μια μαλάκω στο γραφείο, ο περιπτεράς, ο τάδε δικτάτορας θα είναι πάντα πρόβλημα για τους πολλούς ή για τον έναν. Όμως τα προβλήματα ποτέ δεν τα παίρνει χαμπάρι κανείς. Εκεί που καθόμαστε με το σώβρακο μπροστά σε έναν αγώνα Τετάρτης και πίνουμε μια μπύρα, τότε είναι που συμβαίνουν όλα αυτά, ή τη στιγμή που πατάμε το κουμπί του ασανσέρ για τον 3ο. Αυτός είναι και ο χρόνος και ο τόπος, όμως εμείς περιμένουμε για εκείνες τις στιγμές που θα θυμόμαστε για καιρό. Και με το που έρθουν, καλή ώρα όπως τώρα, θα ορκιστούμε , θα το βάλουμε στόχο ζωής –ασυζητητί, ότι θα κρατήσουμε τη μνήμη τους ζωντανή για πάντα.

Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Απλά οι άνθρωποι, για να μη στέκονται αμήχανα μέσα στα πολλά χρόνια που πρέπει να γεμίσουν, με τα χέρια κρεμασμένα σαν μαριονέττες, ψάχνουν στα κιτάπια τις μνήμες, κάνουν σκονάκι τα λόγια των προηγούμενων, μαϊμουδίζουν τις πράξεις όσων έχουν περάσει από τα ίδια μέρη και έτσι η παράσταση γεμίζει. Όλα όσα πράττουμε, είναι λιμπρέτα των ζωών μετά από εμάς.

Επιλέξτε υπεύθυνα.