69. Κλειδαρότρυπα
Στεναχωρημένες ή φαρμακωμένες που η Μπολούρ έδινε το χρόνο και το νάζι της στον αμαξά, οι δυο ψυχοκόρες στράφηκαν η μία στην σοφία της άλλης. Μεγαλωμένες συντροφικά σε μία ξένη χώρα, δεν έβρισκαν παρηγοριά παρά μόνον αναμεταξύ τους.
Τι ήταν αυτός ο έρωτας, ο φοβερός που ρόδιζε μάγουλα και όλοι μαζί του ασχολούνταν αλλά μόνον από την κλειδαρότρυπα, δηλαδή αφανώς και με ντροπή; Γιατί δεν έμοιαζε με τα συνηθισμένα ανθρώπινα πάθη, μπροστά στα οποία όλες και όλοι ήταν ομιλητικοί συμβουλευτικοί και κυρίως εκδηλωτικοί; Γιατί «τα βάσανα της αγάπης» και η «φωτιά, η ταραχή και ο αναστεναγμός» ήταν οι μόνες εκφράσεις του έρωτα, ενώ στα χείλη των γιαγιάδων, το μόνο πρόσταγμα που κρέμονταν ήταν «πρόσεχε, πρόσεχε;»
Φαινόταν πως ο έρωτας ήταν μια μορφή αρρώστειας, που ενοχλούσε πολύ, αλλά δεν φαινόταν να τον τρομάζει κανένας. Ήταν η επιδημία που άλλαζε την έκφραση των προσώπων, τσάκιζε τον εγωισμό και τον άλλαζε σε κάτι διαφορετικό, ενώ η ζήλεια και ο πόθος ήταν τα συμπτώματά της;
Η καθεμιά τους είχε λίγες εμπειρίες και φρόντιζε να καλυφθεί με υποθέσεις και διάφορα «εάν». Πάντως ο έρως ήταν σαφώς υπόθεση των μεγάλων και μάλιστα κρυφή και μυστηριώδης. Δεν μπορούσαν, με τα στοιχεία που είχαν, παρά μόνον να τον φοβούνται και να τον περιφρονήσουν.
Ως φίλες στενές κι αχώριστες, έπαιρναν όρκους πίστης και μοναξιάς, ορκίζονταν πως ό,τι κι αν τους τύχει δεν θα κατέληγαν στην εξουσία του έρωτα ποτέ, κι αν την πάθαιναν κατά λάθος, η μία θα υποστήριζε την άλλη.
Παράλληλα, διάβαζαν και άκουγαν τραγούδια που συμπονούσαν τους ερωτευμένους και διέδιδαν πάντως πως σαν την αγάπη δεν έχει, γενικώς.
Το μόνον που διαπίστωναν, ήταν πως ό,τι κι αν σκέφτονταν γι’ αυτόν, ήταν ένα είδος ξεπεσμού, όπως αυτό που βίωνε η Μπολούρ και πως αυτόν τον ξεπεσμό μαζί θα τον αντιμετώπιζαν, επειδή ο έρωτας διέλυε φιλίες, προκαλούσε αυτοκτονίες, δολοφονίες και έκνομες πράξεις.
Βέβαια, τους μπέρδευε επειδή τα παιδάκια, δηλαδή αυτές οι ίδιες, ήτανε «καρπός του έρωτα».
