53. Εμίνογλου
Την ώρα που τα κορίτσια από την Περσία ταξίδευαν προς τον Βόσπορο, ο Εμίναγας πρόκοβε και έμπαινε στα δύσκολα της Πολιτικής. Ένω σωρό αλλαγές συνέβαιναν στους παλαιούς Οθωμανούς που τώρα λέγονταν καθαρά Τούρκοι. Του ίδιου δεν του κόστιζε και πολύ, από Εμίναγας να αλλάξει το όνομά του και να λέγεται Εμίνογλου, αλλά οι αλλαγές ήταν δραστικές, συχνά με μεγάλα εμπόδια.
Η πιο μεγάλη απόφαση που πήρε, ήταν να μετακομίσει σε ένα μεγάλο σπίτι στο Μπέιογλου της Πόλης, αφήνοντας την διαχείριση της περιουσίας του σε πιστούς επιστάτες. Πάνω από διακόσια άτομα απασχολούσαν οι επιχειρήσεις του. Και είχε άμεση ανάγκη να προσλάβει υπαλλήλους και διευθυντές που κάτεχαν ξένες γλώσσες,και πολλές από αυτές ήταν γυναίκες, όπως δειλά-δειλά είχε ξεκινήσει η σχετική πρωτοβουλία. Αλλά ο ίδιος, ενώ είχε μεταμορφωθεί κοινωνικά και πολιτικά, δεν έλεγε να καταλάβει πως τα κτήματα και τα παζάρια της Ανατολής, δεν ήταν πλέον η μόνη του απασχόληση.
Ήταν πολύ εύκολο, εκείνα τα χρόνια να υποστηρίξεις ένα εσνάφι επαγγελματιών, να ανοίξεις μαγαζιά σε καλή περιοχή, να κάνεις εξαγωγές και εισαγωγές. Αλλ’ ήταν επίσης αληθινό, πως η παραδοσιακή δομή της χώρας, άφηνε ουσιαστικό κέρδος μόνον με τους παραδοσιακούς τρόπους. Ο κόσμος δεν είχε καλομάθεια στα μαγαζιά και στις μόδες. Ο περιπλανώμενος έμπορος, ο μανάβης με το κάρο και ο επαγγελματίας που ήξερε καλά τις γειτονιές και τους πελάτες, ήταν ακόμη κυρίαρχοι.
Το καινούργιο σπίτι ήταν τρίπατο, δίπλα στα ψαράδικα και στα ανθοπωλεία. Σε μια κατηφοριά γεμάτη καλά μαγαζιά, προξενεία και πολλούς Ρωμιούς, καθώς και κοντά σε σπίτια τραπεζιτών και βιομηχάνων που είχαν άλλα τέσσερα και πέντε σπίτια. Ένα γυαλί παραλιακό στο Βόσπορο, ένα κυνηγετικό περίπτερο στα δάση κοντά στο Πολωνέζικο χωριό, κι ένα τουλάχιστον σε όροφο, πάνω από το καλύτερο μαγαζί ή γραφείο, για να ξεκουράζεται τα μεσημέρια.
Σύντομα, ο Εμίνογλου κατάλαβε πως τα πολλά λεφτά έβγαιναν από τους πολλούς φτωχούς , κι όχι από το κεμέρι των πλουσίων, που μπορούσαν να ψωνίζουν ό,τι ήθελαν από τις ακριβές γειτονιές. Έκανε συχνές περιοδείες, είτε προς Αδριανούπολη, είτε προς Προύσα και έβλεπε καθαρά πως οι μεγάλες αλλαγές του Κεμάλ δεν είχαν προχωρήσει σε όλα τα ζητήματα. Κι αν η κοινωνία ανέβαινε σε πολλά, οι περισσότεροι ζούσαν δύσκολα αλλά εγκαρτερώντας. Το να συνεννοηθείς με γέροντα που τηρούσε τις παραδοσιακές αξίες, ήταν το δυσκολότερο πράγμα στην Τουρκία του 1930.
Το ταξίδι των κοριτσιών συνέπεσε με μια μεγάλη ευκαιρία του Εμίνογλου. Περιοδεύοντας, σε μια χώρα παραδοσιακή πρόσεξε πως το κλασικό εμπόριο των παζαριών έδειχνε αμετακίνητο και αιώνιο. Γι’ αυτό και έψαξε να βρει γεννήματα και προϊόντα που να ήτανε πολύ φτηνά και άφηναν μεγάλο τράτο και κέρδος. Όταν η έρευνά του ολοκληρώθηκε, ήταν σα να του ήρθε κεραμίδα στο κεφάλι. Ήταν πραγματικά καλή ιδέα, που θα είχε μεγάλη πέραση. Μια μαγεμένη λέξη απ’ όπου έβγαιναν λίρες αμέτρητες. Είχε δίκιο λοιπόν που θεώρησε την έλευση των κοριτσιών της Περσίας καλοσημαδιά. Οπότε, δίπλα στο όνομα της Αϊσέ, που του θύμιζε την αξέχαστη Σεφιχιέ, ένα άλλο όνομα άρχισε να γίνεται ποθητό και σεβαστικό, απασχολώντας το μυαλό του:
Ο σόργος.
