45. Ο θάνατος ενός Ρωμαίου
Η βασίλισσα Αΐντα πρόσταξε και ξάπλωσαν τον Πετρώνιο στην άμμο της θαλάσσης, έκοψαν τον κορμό ενός μικρού φοινικόδεντρου και τον έσχισαν στα δύο, φτιάχνοντας δυο νάρθηκες στα πόδια και στα χέρια του που τα ασφάλισαν με σφήνες εξωτερικά.
Μετά, πήραν βαριοπούλα και ανάμεσα στα άκρα και στους νάρθηκες, κολλητά στο κορμί του κάρφωσαν σιδερένιες σφήνες, ώσπου να ακουστεί ο θλιβερός ήχος από κόκκαλα που σπάζουν ή ραγίζουν.
Μετά, η βασίλισσα όρισε και πνίγηκαν οι οιμωγές του Ρωμαίου από έναν όμιλο που χτυπούσε τουμπερλάκια, ζίλιες και σαματατζίδικα χάλκινα πιάτα, ενώ με το στόμα έκραζαν την τσιρίδα του πένθους γλγλγλγλ, παίζοντας την κορυφή της γλώσσας με τον ουρανίσκο τους. Έτσι ακούγονταν μόνο μουσική.
Ένας βαρύς σωματοφύλακας, πήρε εντολή με ένα νεύμα, τρύπησε το λαρύγγι του Ρωμαίου απ’ όπου βγαίνει η φωνή και οι οιμωγές κόπηκαν και ήρθε αιμάτινος αφρός από τις τρύπες της πληγής, άηχος.
Αυτοί που έβλεπαν, παρακινήθηκαν και υποχρεώθηκαν να κάνουν βόλτα πατώντας το κορμί του βασανισμένου, ώρα αρκετή.
Τον άνοιξαν επίσης με φαλτσέτες και παρατηρούσαν τα σπλάγχνα του, τραβώντας τα έξω, και τα βάφτιζαν, ψάχνονταν τα νεφρά, το στομάχι και τα έντερα, κρατώντας απείραχτη την καρδιά. Έπειτα, μπήκαν, ντυμένοι και ματωμένοι στη θάλασσα για τον καθαρμό τους, αφήνοντας τον Ρωμαίο στα σκυλιά που μύρισαν το αίμα. Και κάθισαν στην τέντα, να φάνε όλοι μαζί, κουβεντιάζοντας ήρεμα, σα να μη συνέβαινε τίποτε.
Όταν ήρθε η ώρα να παστρέψουν το μέρος, το καθάρισαν και έριξαν πολλά καλάθια με άμμο πάνω στο ξαπλωμένο σώμα, και το σκέπασαν, χωρίς να το λυτρώσουν εξετάζοντας αν ζούσε ή αν πέθανε.
Έτσι χάθηκε από τον κόσμο των ζώντων ο πολύς Πετρώνιος, ο βιαστής των βασιλισσών και η Αΐντα έμεινε μέρες πολλές συλλογισμένη, καθώς δεν ήρθε η χάρη της εκδίκησης να μαλακώσει τη συνείδησή της.
Ήθελε ο βασανισμός να κρατήσει μήνες και χρόνια πολλά, να φτάσει στο φεγγάρι, να την λυπηθούν οι Θεοί, να της χαρίσουν παρηγοριά και να την ποτίσουν το σερμπέτι της ικανοποίησης, για να παψει ο δικός της βασανισμός.
Κάτι τέτοιο δεν έγινε, μήτε θα μπορούσε να γίνει, διότι η Πετραία Αραβία ήταν τόπος όπου ο θεός κατέβαινε συχνά και μιλούσε με βοσκούς και υπηρέτες, ενώ άγγελοι περιόδευαν συχνά και προφήτευαν διάφορα, σωστά και πλανερά σε κάθε ηλικία και κάθε γλώσσα, αρκεί να τους πρόσφεραν φαγητό και υποταγή.
Το πιο τραγικό για την Αΐντα ήταν πως έκτοτε, έσβησε μέσα της κάθε πόθος να ενωθεί με άνδρα και πως κατάλαβε την ένωσή της με την θεία φύση, που ήταν άφιλη, άμετρη και παντοδύναμη, κυριαρχούσε στη Φύση και στα Πνεύματα, αλλά δεν μπορούσε να δώσει χαρά μήτε και σε ένα άσκεφτο, χαρούμενο κουτάβι.
