36. Η πολύτιμη σιωπή

Η συντροφιά που κατέληξε από την προσδοκία στην συντριβή κι από την χαρά στην δυστυχία, περίμενε το ριζικό της, αγόγγυστα, σαστισμένη. Παρόλη την στήριξη των Νουβίων και την φροντίδα που έδειχναν στην Αΐντα και στην αραβική της παρέα, οι πάντες έτρεμαν το ενδεχόμενο να προκύψει ξαφνικά κάποια οργισμένη φρουρά που θα τους άρπαζε και θα χάνονταν στην πιο σκληρή μοίρα.

Μόνο που δε συνέβη.

Πέρασε ένας σεληνιακός μήνας και το φεγγάρι, αλλά και τα άστρα δεν έδειχναν κακοσημαδιές και μαύρα μαντάτα. Απεναντίας, οι οιωνοί έδειχναν γαλαζωπά σύννεφα, πλησμονή νερού, ήρεμες νύχτες και όνειρα χωρίς βία. Η αγάπη των Νουβίων ήταν η πρώτη ένδειξη. Μπορεί να είχαν αποσβολωθεί από την αναίτια προσβολή και το αχαρακτήριστο φρόνημα των εισβολέων, αλλά συνέχιζαν κατά ομάδες να έρχονται στην Θεά τους και να την προσκυνάνε, προσφέροντας ό,τι διέθετε ο καθένας. Κι όταν γιατρεύτηκαν οι πληγές και ο ύπνος των βασιλισσών ξανάγινε ήρεμος και αρμονικός, ο Σενέτ και ο Λεόντιος πήραν σαφείς εντολές να προχωρήσουν το σχέδιο των χωριών της μαγείας, των άοπλων οικισμών και του γιατροπορέματος του λαού αδαπάνως και με τάξη.

Οι Ρωμαίοι ζούσαν στα ανάκτορα και φρόντισαν να περιζώσουν το κέντρο της πρωτεύουσας με φράχτες και φρουρές. Σύντομα στήθηκαν ολόγυρα αγορές για τα χρειώδη, δουλεμπόριο και διασκεδαστήρια, που τους χαλάρωσαν το ήθος. Ο Πετρώνιος κυβερνούσε με τις οδηγίες της Συγκλήτου και εφάρμοζε το πρόγραμμά της. Καθώς δεν αντάμωσε εξέγερση και βία πουθενά, ήταν αρκετά έξυπνος να καταλάβει πως ήταν η αγαθή πρόθεση της Αΐντα που κρατούσε εν ειρήνη τους Νουβίους. Ωστόσο, είτε από τακτική, είτε απο ντροπή, δεν ήρθε σε επαφή μαζί της. Απολάμβανε τα αγαθά της ειρήνης, με το ένα μάτι να διερευνά το ενδεχόμενο μιας εισβολής στην Αιθιοπία, αλλά και στις ερήμους της απέραντης Δύσης, που είχε πλήθος οάσεις με τεράστιο εμπόριο.

Η συντροφιά του γιατρού και του Σενέτ, δέχονταν καλές ειδήσεις και από τα μέρη της Σούρας. Το εμπόριο της μαγείας ανθούσε και η εύνοια της Τύχης και της Μοίρας, ήταν απόλυτη προτεραιότητα για τους λαούς της Ανατολής, που δεν νοιάζονταν για τους αυθέντες τους. Και αρκετοί κάτοικοι της Υεμένης και της Ευδαίμονος Αραβίας, έσπαζαν τις αυλές τους και κατέφθαναν στη Νουβία και στη Συήνη, ξεθερρεμένοι για τις νέες ευκαιρίες της νέας Αγοράς.

Διότι οι Νούβιοι δεν περιορίζονταν να παίρνουν καλές ειδήσεις από τα ζώδια και τους πλανήτες, αλλά μαθαίνοντας πως οι νέοι άρχοντες του τόπου, φανεροί και μυστικοί, δεν είχαν αντίρρηση να ενασκείται στην πατρίδα τους η Ιερή Πορνεία, αναστάτωσαν τις γειτονιές και τις δασωμένες πεδιάδες της Αφρικής, προσφέροντας σκλαβάκια αρσενικά και θηλυκά, μαζεμένα με χρυσάφι, αγελάδια ή τρόφιμα, από γονείς που τα άφηναν να φύγουν με άνεση και ευχές.

Για τους Ρωμαίους, ήταν ο παράδεισος, για τους Νούβιους η καλύτερη απόδειξη πως η θεά Αΐντα ήξερε και ορθώς την ακολουθούσαν. Το εμποριο παιδιών άρχισε να διαδίδεται παντού στην Μεσόγειο και μαύρα παιδιά εμφανίστηκαν στις παγωνιές του βορρά, στους Χάλδους και πέρα από τον Δούναβη.

Πάνω στον πέμπτο σεληνιακό μήνα, τον Αθύρ, κι ενώ η κοινωνία έσφυζε από πλούτο, Ρωμαίους και χάρη, η Αΐντα ζήτησε ακρόαση από τον Πετρώνιο, στέλνοντάς του επτά κορίτσια των Πυγμαίων ως δώρημα.

Και η πολύτιμη σιωπή, έσπασε, σαν γυάλινο ποτήρι.