22. Η συμφωνία της Όασης
Μετρήθηκαν σωστά οι μήνες, ελέγχθηκε ο κύκλος της Σελήνης, φάνηκε η πρώτη ευνοϊκή συναστρία, οι κουρσάροι που κυβερνούσαν το ρημαδόκαστρο έλειπαν για ένα γιάγμα στους Υεμενίτες και επιτέλους ο Βαρσάκ, ως πρεσβύτερος, κάλεσε τον γιατρό και την Σαχίνη να συζητήσουν το μέλλον της Φυλής. Έπρεπε να δεχτούν την απουσία του Αλούφ και να σοβαρέψουν την κατάσταση. Ήταν εξάλλου καιρός. Κόντευε χρόνος από την αφάνειά του.
Μετρήθηκε η Φυλή και βρέθηκαν οκτακόσια άτομα, τα περισσότερα γυναίκες. Τα παιδιά δεν μετρούσαν ώσπου να φτάσουν τα δώδεκα χρόνια. Η Σούρα τους έφερε τύχη.
Ο Βαρσάκ δήλωσε πως όλοι κέρδιζαν πολλά, πάντως αυτό συνέβαινε επειδή τους άφηναν να κερδίζουν. Ανίσως ξεσπούσε πόλεμος ή επιδρομή, ήταν οι Γκιοραλήδες πιο αδύναμοι κι από την κοιλιά του σκαντζόχοιρου.Ο Αλούφ με τη θεωρία και το παρελθόν του έπειθε πως ήξερε τον πόλεμο. Κανένας άλλος και καμία άλλη.
Ο γιατρός που ήξερε προσώρας τα περισσότερα μέρη, ως τριγυριστής τόπων και έμπειρος της ανθρώπινης φύσης, δήλωσε πως έπρεπε να αλλάξουν συμπεριφορά, να λογικευτούν. Η Φυλή ήθελε ηγεμόνα, μπορεί και να αποκτούσε δύναμη, πέρα από τον πλούτο. Δεν καταλάβαινε την απουσία του Αλούφ και μάταια τον αναζήτησε. Ο λαός της Φυλής, έπρεπε να αποκτήσει υπόσταση. Η έρημος ήταν γεμάτη από αδέσποτους, παρατημένους στην τύχη τους, ανθρώπους. Θα έπρεπε ο ηγεμόνας τους να γίνει στοργικός και φιλάνθρωπος και ιαματικός, να πληθύνει τις οικογένειες, να αποκτήσει όπλα και να κατοικήσει ανάκτορο και όχι περισσότερες τέντες. Ο ίδιος, ήταν ξένος, παντού και πάντοτε. Αλλά υπήρχε Εκείνη (και πλαγιοκοίταξε την Σαχίνη) μια κυρά και μια γόησσα, που αν δέχονταν, θα μπορούσε να κυβερνήσει άνετα την Φυλή και να την έκανε Λαό. Με την βοήθεια του Βαρσάκ και την δική του.
Το πώς και το γιατί και το διότι, το άφηνε στη διάκρισή της. Η Φυλή δεν μπορούσε να προκόψει μόνο με ηδονές και εμπόρια ναι άλλα περαστικά. Στην Σαχίνη που ήταν ζωντανός θρύλος και πέρασε πολλά στάδια ως σήμερα, έβλεπε την Κυρά της Λίμνης, το Σπήλαιο του Όρους, την Τυφλή που ανάβλεψε και την Μητέρα που θα Μπορούσε. Γι’ αυτό, ας την έβλεπαν ως βασίλισσα, ως Αμηρού, εμίρισσα, και ας δούλευαν για τη δόξα της.
Η Σαχίνη, σηκώθηκε από τις μαξιλάρες, νίφτηκε στην Κρήνη της Όασης και δέχτηκε το Αξίωμα. Εφεξής, εξήγησε, θα δεχόταν μόνον απαντήσεις στις ερωτήσεις της και καμία απολύτως συμβουλή. Είχε καταστρώσει, από καιρό έτοιμη, πλήθος επιθυμίες και διαταγές. Στον Βαρσάκ, ανέθεσε τα εμπόρια και τα ταξίδια, και στον γιατρό την τύχη της Κλίνης της. «Εσύ θα γεννήσεις τα παιδιά μας και θα εκτελείς τα πάντα, με τους νόμους της Τύχης. Πολεμιστές δεν έχουμε και θα αγοράσεις την δύναμη των κουρσάρων με χαρέμια και υποσχέσεις. Θα είμαι η Νύφη σου και εσύ ο Νυμφίος μου. Όταν έχω διαταγές, πρώτος εσύ θα τις μαθαίνεις».
Έτσι, απλά και χωρίς αντίρρηση ξεκίνησε η νέα περίοδος της Φυλής. Με μόνη δύναμη, τον γυναικείο Ελεύθερο βίο. Αν οι άνδρες χαραμίζονται στα γεγονότα, οι γυναίκες κοιτάζουν την ποτισμένη γλάστρα για να δυναμώνει η ρίζα τους. Και ευθύς, ευτυχισμένη και τυχερή, κάλεσε τον γιατρό στην τέντα της, να τον γνωρίσει.