2. Η Λυγερή

H Λυγερή η γραμμένη στο βουνό, ήταν σχηματισμένη από χιόνι και σκιές. Οι σκιές ήταν το κοντύλι για τα περιγράμματα, τα φρύδια, τα μάτια ,τη μύτη και το στόμα της. Και τα μαλλιά της, να ξεχειλίζουν κάτω από ένα μυτερό σκουφί που ήταν του βουνού η κορυφή.

Αλλά έμοιαζε ανάγλυφη, σμιλεμένη από το παγωμένο νερό. Μικροί παγετώνες όμοιοι, το ασπράδι του ματιού της και το χρώμα της κόρης τους από μαύρα ξέφτια σύννεφου που δεν έλειπε ποτέ από την περιοχή τους. Μικρές και μεγάλες χαράδρες με τη σκιά τους έπλαθαν τα μάγουλα και το πηγούνι. Τα χείλια της σχηματισμένα από το έβγα μιας σπηλιάς, που έδειχνε ροζ καθώς την αποχαιρετούσε ο ήλιος. Απαλές ρυτίδες που έμοιαζαν να αλλάζουν συνεχώς, καθώς σχηματίζονταν από σάρες χιονιού που κυμάτιζαν ακατάπαυστα, καθώς άλλοτε έδειχνε θλιμμένη κι άλλοτε ξένοιαστη. «Λυγερή» επικράτησε να τη λένε εξαιτίας του λαιμού της, που ήταν καμπύλος,κυματιστός,καθώς οι συχνές κατεβασιές του χιονιού και του πάγου έδιναν την εντύπωση της κίνησης. Ήταν λυγερός λαιμός και παλλόμενος, αυτός την έκανε να μοιάζει ζωντανή.

Το θέαμα κρατούσε, είπαμε, όσο να μετρήσει κάποιος γρήγορα τις χάντρες δυο κομπολογιών. Είχε τόσους θαυμαστές, ώστε πολλοί καθυστερούσαν την αναχώρησή τους για να την ξαναδούν άλλη μια φορά.

Πάντως, όταν βράδιαζε και πλήθαιναν οι φωτιές στην έρημο και έτρωγαν πίνοντας μοσχοβολιστό τσάι και βότανα, αναλόγως τον λαό, η συζήτηση άναβε για την Λυγερή και με την εικόνα της έκλειναν τα βλέφαρα, μετά τον κάματο της μέρας. Καθώς ήταν αθέατη τη νύχτα και σχεδόν ολόκληρη την ημέρα, πάσχιζαν να ερμηνεύσουν την παρουσία της με πλήθος ερμηνείες και όλες ήταν φευγάτες, ζωντανές, και κανένας δεν την απέδιδε σε φυσικό φαινόμενο η ψευδαίσθηση.

Άλλοι θεωρούσαν τη Λυγερή ως σημάδι μιας κατάρας, ενώ οι περισσότεροι την θεωρούσαν καλή τύχη και ευλογία. Μερικοί  την έβλεπαν ως εμφάνιση μιας θεότητας, από αυτές που κυκλοφορούν μεταξύ ουρανού και γης και συνήθως έρχονται στα όνειρά μας. Αλλά οι περισσότεροι την ερωτεύτηκαν, κι ας έμοιαζε αδύνατο. Αν έβλεπαν αυτό το πρόσωπο σε φυσικό μέγεθος, θα τους σκλάβωνε και θα ζητούσαν τη συντροφιά της ,την συμβουλή της και το άγγιγμά της.

Το τεράστιο μέγεθος, τους θάμπωνε και τους φόβιζε ταυτόχρονα. Ο κόσμος ήταν εξάλλου γεμάτος προφίλ που αδιόρατα θύμιζαν άνθρωπο. Άλλοτε στον κορμό ενός δέντρου ή στην κοψιά ενός βράχου, ακόμη και στις καμπύλες ενός λόφου. Αλλά η Λυγερή ήταν τρισδιάσταστη και τεράστια.

Αυτό το αξιοθέατο, ξεπέρασε τη φήμη του κάστρου της Λευκής ερήμου και ως αποτέλεσμα, το όνομά του ξεχάστηκε με τα χρόνια. Η Λυγερή, από τυχαία διαμορφωμένη παραξενιά της φύσης, έγινε τόπος προσκυνήματος και έκστασης, πρόσωπο που μια συγκεκριμένη ώρα ήταν πρόσωπο ενός  ζωντανού βουνού, που της φυλάκιζε το σώμα στον πάγο και στα ύψη.

Ο μόνος που δεν έβγαζε μιλιά, μήτε ποτέ του σχολίασε το φαινόμενο, ήταν ο εμίρης. Δεν κατέβηκε ποτέ στον αμμουδερό κύκλο να κοιτάξει τη Λυγερή. Εξάλλου κανείς ποτέ δεν τον είδε να βγαίνει από το κάστρο του. Και κανένας δεν πρόσεξε πως η εικόνα του, εκείνη που κρέμασε στον προμαχώνα της πύλης του, είχε στραμμένο το πρόσωπο προς την μορφή της Λυγερής με το βλέμμα του να  ατενίζει  την κορυφή του ανατολικού βουνού.

Ώσπου ένας ξένος, ένας παράξενος και σιωπηλός, μοναχικός ταξιδιώτης, κατάλαβε τι συνέβη.