Η πατρίδα μου είναι η Βοσνία. Κι έχει μια λουριδα γη στην Αδριατική, στην πόλη Neum όπου γεννήθηκα. Δώδεκα χιλιόμετρα. Από τότε που δεν έχουμε πόλεμο, ο τόπος γέμισε ξενοδοχεία και ξενώνες. Αναγκαστικά μένω σε ένα σπίτι σε λόφο, στο Κίτσεβο. Δεν υπάρχει χώρος για τίποτε. Ακόμη και η ομάδα πόλο που έχουμε, είναι ένα θαλασσινό χωράφι, χωρις κερκίδες, εκτός μια σκουριασμένη σκαλωσιά,περιφραγμένο με μπλόκια.

Το αστείο είναι πως αυτή η παύλα στην ακτή, σπάζει στα δύο και την ακτή που ανήκει στην Κροατία. Κι έτσι το Neum έχει δύο τελωνεία, ένα στον βορρά, κι έναν στον νότο. Κι ας είναι κατοικημένο από Κροάτες.

Η πατρίδα μου χρειάζεται γέφυρες, πολλές γέφυρες, για να μπορούμε να δέσουμε τα απότομα βουνά μας με την νοσταλγία. Για την ώρα, μόνον το μπάσκετ μας ενώνει, κι αυτό αραιά. Πάλι καλά που έχουμε πολλά ποτάμια, και το αίμα δεν βάφει την Αδριατική.