Στην Κέρκυρα μου το΄πανε κι έκτοτε τους πιστεύω
Πως στα δικά τους άσματα, κι όχι τις καντσονέτες
Έχει μια δύσκολη φωνή, ελεύθερη, γουστόζα
Που μόνον μάγκας χορωδός μπορεί να καταφέρει
Και σ΄αγυριώτικη λαλιά, την λέγουνε Σουλτάνα

Την αρμονία δεν τηρεί, στα μπάσα τριγυρίζει
Και σβήνει στα γυρίσματα μονάχη, απελπισμένη
Ώστε  να μοιάζει νιαουρή, ωσάν μικρού κατσούλη-
Πάντως δεν σκόπευα αληθώς της μούζικας τον ήχο
Αλλά με μια παραβολή τα κάλαντα να κλείσω:

Αν η κυβέρνηση αυτή υψίφωνο θυμίζει
Και η αντιπολίτευση κοντράλτα  γερασμένη
Δεν φταιν ποσώς που μοιάζουνε κούφιες οι οιμωγές των
Καθώς ασκούν το ντορεμί, συνήθως σε μινόρε
Ενώ εμείς παβουγαδί εμάθαμε και κλαίμε.

Μονοιάστε καλλικάντζαροι, παγώσαμε και φέτο
Και χρεία ενός πενταετούς να έρθωμεν στα ίδια
Σε δόκανο μας κλείσατε, σε γκιλοτίνας κόψη
Σουλτάνα πολυφωνική εκπέμπουμε συνέχεια
Και μοιάζουμε με γέμιση σε γαλοπούλας στήθος