Μαζεύθηκαν οι Θεσσαλονικείς

Να δουν της Δημαρχίας τα πουλέν

Τον Μπαρμπαγιάννη και τα άλλα του στελέχια

Την Καλυψώ και δύο σωματοφύλακες

Που πρώτη φορά τους βγάζανε απ΄το μουσκιο

Εκεί να τους κηρύξουν Δημοκράτες

Μες σε λαμπρό συνωστισμό δημοσιογράφων.

Η Καλυψώ-την είπαν άνασσα

Της πόρτας, του αγκαζέ και της φροντίδας

Οι συνοδοί-τους είπαν άρχοντες

Και κόφτες σε κλωτσίδια κλαψομούνηδων

Ο Μπαρμπαγιάννης στέκονταν παρατσιπρίως

Ντυμένος κουστουμιά από ράφτη Νέβεσκας

Απλούς, χαμηλοθώρης, αρετές κεκοσμημένος

Διότι στα μέρη μας μετράει η σεμνότης.

Αυτόν τον είπαν πιότερο από τους Σωτήρες

Αυτόν τον είπαν Αιωνόβιο Δημοκράτη.

Οι Θεσσαλονικείς ήξεραν βεβαίως

Που ήσαν λόγια αυτά και θεατρικά.

Αλλά η μέρα ήτανε ζεστή και ποιητική

Ο ουρανός ένα γαλάζιο ανοιχτό

Το Δημαρχείον ένα κοίλον κατόρθωμα της Μπαουχαζίας

Ο Μπαρμπαγιάννης όλος στιβαρή συνοδοιπορία

(της πτωχομάνας τέκνον, αίμα των Αρμανιδών)

Κι οι Θεσσαλονικείς έπιαναν το σήμα από την ΕΡΤ

Και σχολιάζαν, έχασκαν κι επευφημούσαν

Ελληνικά, συριζικά και ποιοί μπαγιατεμένα

Μ’ ολο που βέβαια ήξευραν τι άξιζαν αυτά

Tι τραμπουκιά καρτέραγε αυτές τις Δημοκρατίες