Η ΧΑΛΑΣΣΑ!

Ήμουν μικρός, γύρω στα τέσσερα, αρχές του ’60 – τότε που τραβήχτηκε και η φωτογραφία, περίπου – όταν βρέθηκα ένα βράδυ για πρώτη φορά, στην τότε πλατεία Ομόνοιας με το περίφημο σιντριβάνι της. Ξετρελάθηκα με το μέγεθος, αλλά κυρίως από τα σχήματα των νερών και τους φωτισμούς που άλλαζαν, διαρκώς. Και μέσα στον παιδικό ενθουσιασμό μου αναφώνησα: «Πω, πω μαμά μια χάλασσα!».

Μεγαλώνοντας βρέθηκα αμέτρητες φορές και βράδυ συνήθως, εκεί ή στους πέριξ δρόμους «ενθυμούμενος» το συμβάν. Και ομολογώ πως ψιθύρισα την ίδια φράση, όχι όμως λόγω παρατεταμένης αθωότητας, ούτε βεβαίως με την συγκίνηση ή την παρόρμηση του τότε, αντίθετα. ‘Αλλωστε εκείνη η μαγική πλατεία δεν υπάρχει, πλέον. Τίποτα δεν είναι το ίδιο και το ουσιαστικό έχει μετατραπεί, από χρόνια σε κακόηχο ρήμα.