Η ΣΤΑΘΜΗ
Κάποτε οι λέξεις λιγοστεύουν, καθώς και το νερό στο ξερικό πηγάδι.
Στο φιλιατρό σκυμμένοι φωνάζαμε με δύναμη και αντηχούσε η φωνή
μας, κορμιά ανατριχιασμένα από την έξαψη, ένα παιχνίδι! Με πέτρες
μαντεύαμε τη στάθμη του τα καλοκαίρια. Στο τέλος έμενε μια λάσπη
πλαδαρή και άηχη, δεν είχε δύναμη ο παππούς να σκάψει πιο βαθιά.
Κάποτε κι οι άνθρωποι στερεύουν, χωρίς φωνή, ολόιδιοι με πηγάδια.