H Αθήνα ποτέ δεν με στεναχωρούσε. Η Αθήνα για ένα παιδί που μεγάλωσε στο Κερατσίνι έχει το ίδιο εκτόπισμα και επιρροή όπως σε ένα επαρχιωτόπουλο. Ο Πειραιάς έμοιαζε βόλτα και διέξοδο στα δεκαπέντε. Θυμάμαι την πρώτη φορά που περπάτησα στην ανηφόρα προς τον Προφήτη Ηλία. Ήταν 24 Δεκεμβρίου του 1999, στο μεταίχμιο του 2000. Λέγαμε τα κάλαντα. Οι πολυκατοικίες έμοιαζαν με τις αθηναϊκές των ελληνικών ταινιών. Όταν πήγα πρώτη φορά στον Πειραιά άρχισα να παρατηρώ τους ανθρώπους, τους συνεπιβάτες. Δεν τους είχα προσέξει τους ανθρώπους έως τότε. Δεν τους είχα λυπηθεί. Και αυτό είναι το άλμα από την παιδική ηλικία στην εφηβική, την κάποια ανεξαρτησία και την κάποια συναίσθηση της πραγματικότητας. Περίμεναν τις γιορτινές μέρες, περίμεναν το λεωφορείο στη στάση. Το 17, το 16, το 824, το 825, το 871, το 826, το Β18. Εξυπηρετούσαν τα Ταμπούρια, τη Δραπετσώνα, τη Χαραυγή, τη Νίκαια, το Κερατσίνι, το Πέραμα. Και ήταν έξι ώρα το πρωί Πρωτοχρονιάς ή ανήμερα των Χριστουγέννων και είχαν καρτέλες σετ κομμωτικής Μπάρμπι ή στρατιωτάκια στα χέρια και επιδερμίδα με ρωγμές. Πρώτη φορά στην Αθήνα πήγα στα δέκα πέντε. Ήταν, δεν ήταν 2001. Δεν θυμάμαι. Δεν κάνω ποτέ αριθμητικές πράξεις. Οι αριθμοί και οι προσθέσεις ή αφαιρέσεις τους αποδεικνύουν περίτρανα ότι μεγαλώνεις και συνηθίζεις και μιμείσαι τους άλλους, όλους. Δεν ήταν η πρώτη φορά που πήγα στο κέντρο, αλλά πρώτη φορά που ήμουν ανεξάρτητη ούσα μόνη με φίλες και κράτησα σημειώσεις. Βόλτα στην Ηφαίστου. Πηχτό γκρι περισσότερο από της σύγχρονης πλατείας με τα παγκάκια από μπετόν και τα δέντρα από μπετόν και τους κάδους από μπετόν… όλα από μπετόν για να μην πετάξουν από το έδαφος και χαθούν. Κάπως εντελώς αντίθετο με τον Παρθενώνα.

Αυτά λίγο πολύ είναι τα νεαρά μου Χριστούγεννα.