Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν δύο χωρικοί, που ζούσαν στο ίδιο μικρό μέρος, διακόσια χιλιόμετρα μακριά, από την επαρχία του Αντελάνδε.

Ο ένας ήταν ο Πάκο, και ο άλλος ο Χοσέ.

Στον Πάκο άρεσε να τραγουδά, να μιλάει στους σκύλους, να περπατάει στην φύση, και να είναι ευχάριστος στους συνανθρώπους του.

Ο Χοσέ, αγαπούσε την δύναμη, τα χρήματα, την φόρμουλα ένα, και τα σουβλάκια προβατίνας.

Συναντιόντουσαν κάθε μέρα, (μιας και το χωριό τους ήταν μικρό), λέγαν καλημέρα, και είχαν ο ένας τον άλλο, για μαλάκα.

Ο πρώτος ήταν πολύ φτωχός, αλλά γοητευτικός, ιδεαλιστής, και τίμιος. Ο άλλος ήταν πλούσιος, πολύ πονηρός και καπάτσος, δυναμικός, αποφασιστικός, κι αδίστακτος.

Ο Πάκο, που ζούσε με τα τρία σκυλιά του, σ’ ένα ετοιμόρροπο σπίτι, είχε ηχογραφήσει μερικά τραγούδια στο κασετόφωνο, και είχε γράψει και κάποια ποιήματα σε τετράδια, με την ελπίδα να περάσει στην αιωνιότητα. Επίσης, καλλιεργούσε πανέμορφα λουλούδια. Οικογένεια δεν έκανε, γιατί ήταν μπατίρης. Έχασε την ζωή του, όταν ξεκόλλησε η γυψοσανίδα απ’ το ταβάνι, και έπεσε στο κεφάλι του, την ώρα που κοιμόταν.

Ο Χοσέ, που είχε την πιο όμορφη γυναίκα, αλλά και δυο ερωμένες, καθώς και ένα γιο, ζούσε σ’ ένα πολύ μεγάλο σπίτι, και ήταν διάσημος σε όλη την περιοχή, γιατί ήταν ο μοναδικός που είχε δορυφορικό πιάτο τηλεόρασης. Πέθανε πέντε χρόνια αργότερα απ τον Πάκο, με υπερβολικά ανεβασμένη την χοληστερίνη.

Όταν πέρασα από κει, δεν τους θυμόταν κανένας.

Τυχαία βρήκα την κασέτα του Πάκο, όπου σ’ ένα απ’ τα τραγούδια του έλεγε, “Ο μαλάκας ο Χοσέ, πήρε πιάτο δορυφορικό, να το γεμίσει φαγητό”, και όταν αργότερα βρήκα κάποια απομεινάρια, απ’ το σπίτι του Χοσέ, σε έναν τοίχο έγραφε, “Ο Πάκο είναι ένας ξεβράκωτος βλάκας”.

Στο χωριό, τους είχαν ξεχάσει, είχαν πεθάνει πριν πολλά χρόνια. Τα δισέγγονα του Χοσέ, ζούνε στην Μαδρίτη.