Κυριακή, γυρίζω σπίτι.
Αφήνω το ποδήλατο, πατάω το κουμπί του ηλεκτρονικού υπολογιστή. Μόλις που χάθηκε ο ανοιξιάτικος ήλιος, αλλά σε απαλό σκοτάδι υποδοχής, όχι σε σκότος.
Ανοίγω φέησμπουκ. – Βλέπω αυτό το τραγούδι που μου έστειλες. Πατώ το κουμπί, το παιδί αρχίζει να τραγουδά, ανάβω τσιγάρο.
Ο σκύλος μου γαβγίζει σ’ ένα μηχανάκι, για λίγο όμως, το παιδί συνεχίζει να τραγουδά, ότι όπου και να έχει ταξιδέψει, τα μπλουζ είναι παντού τα ίδια, καπνίζω και χαμογελώ.
Δεν κάνει ζέστη, το παιδί συνεχίζει.