Υπάρχει ένα όριο σε όλα αυτά τα υποθετικά του είδους «αν κάνουμε Πάσχα δεν θα κάνουμε καλοκαίρι». Αρκεί να αναλογιστεί κάποιος ότι αυτό ακούσαμε τον Νοέμβριο όταν «κλείσαμε για δυο εβδομάδες για να κάνουμε Χριστούγεννα» και πέρασαν κοντά πέντε μήνες κυλιόμενων λοκντάουν. Έχει εξαντληθεί η υπομονή και η ανοχή του κόσμου σε αυτό το παιχνίδι του καρότου προς συμμόρφωση· σε αυτές τις «κρίσιμες δύο εβδομάδες»· σε αυτή την κοντόθωρη, γονεϊκή, πατερναλιστική τακτική. Δεν έχει καμιά σημασία τι θα μπορούσε να έχει γίνει· σημασία έχει τι θα γίνει τώρα. Κανένας δεν προτίθεται πλέον ν’ ακούσει κανέναν και για τίποτα, και αυτό το ανακαλύπτεις κάθε φορά που μιλάς με κάποιον φίλο, που παρότι υπήρξε υπόδειγμα μετριοπάθειας και συμμόρφωσης· που παρότι δεν βρίσκεται σε κάποιο παράθυρο δημοσιογραφικής εκπομπής και δεν ανήκει στην οικογένεια του Πρωθυπουργού, σου ομολογεί ότι το Πάσχα «κανένας δεν θα με σταματήσει».