Άραγε τα σπουργίτια να νιώθουν για τα χελιδόνια ότι νιώθω εγώ για τους παραθεριστές του καλοκαιριού που έρχονται στο χωριό;
Άραγε να χαίρονται κι αυτά, όταν επιτέλους φεύγουν παίρνοντας μαζί τα τσιριτρί και τσιριτρό και τα «καλά μιλάμε είναι τέλειο» τους αφήνοντάς μας ήσυχους στο να υπερασπίσουμε την σκοτεινή ερημία του χειμώνα, μέχρι να ξαναρθούν για να μας πουν ότι η ζωή είναι όμορφη στα μέρη μας;
Να μιλούν για τα μέρη μας, τα μέρη που τα τρέφουμε με την ίδια την ζωή μας όλο τον χρόνο, μόνο και μόνο για να ρθουν αυτοί και να τα χτυπήσουν στην πλατούλα, για να ρευτούν;