Για να διαφωνήσουμε με κάποιον θα πρέπει κάπου, σε κάτι, να συμφωνούμε. Το αν το ποτήρι είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο, για παράδειγμα, όσο δύσκολο κι αν αποδειχθεί τελικά το διακύβευμα, έχει σαν αρχή του το ποτήρι. Τουλάχιστον συμφωνούμε, έστω σιωπηρά, ότι υπάρχει ένα ποτήρι στη μέση. Και το ποτήρι είναι αυτό που μας ενώνει και πιάνουμε τη συζήτηση. Όταν λοιπόν ο Ρουπακιάς ξεστομίζει αυτό το «Έχει γίνει μια απλή ανθρωποκτονία και το έκαναν…», και μάλιστα το ξεστομίζει ως ελαφρυντικό, καταλαβαίνεις, αυτοστιγμεί, ότι δεν ζεις στον ίδιο κόσμο όπου ζει ο Ρουπακιάς. «Δεν μπορείτε ποτέ να λέτε απλή ανθρωποκτονία», του απαντάει η έδρα για να υπογραμμίσει (ίσως με μια δόση έκπληξης) ακριβώς το αδιανόητο του κόσμου στον οποίο ζει ο Ρουπακιάς. Του κόσμου όπου η ανθρωποκτονία δύναται να είναι κάτι συνηθισμένο.