Που λέτε λοιπόν, η Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στην οποία ανήκω (και κάθε άλλη ομόλογή της ανά την Ελλάδα φαντάζομαι) στέλνει σχεδόν καθημερινά στα σχολεία ευθύνης της (και αυτά με τη σειρά τους στους καθηγητές τους) ένα κάρο e-mail για σεμινάρια, μεταπτυχιακά, εξ αποστάσεως μαθήματα, συνέδρια, που διοργανώνονται από τρίτους, όλα τους επί πληρωμή, με μεγαλύτερη ή μικρότερη οικονομική συμμετοχή, δίδακτρα, τιμές.
Πέρα από το απαράδεκτο του να χρησιμοποιείται μια υπηρεσιακή ηλεκτρονική διεύθυνση για σπαμάρισμα “εμπορικών” δραστηριοτήτων, με την πρόφαση της ενημέρωσης, το πράγμα γίνεται ακόμη περισσότερο τραγικό τη στιγμή που το αίτημα για δημόσια, περιοδική και ουσιαστική επιμόρφωση των εκπαιδευτικών έχει καταντήσει ανέκδοτο. Η (δια βίου) εκπαίδευση ως εμπόρευμα.