Στο κρεοπωλείο, ο Ρομπέρτο Μπολάνιο. Καρό πουκάμισο, τζιν παντελόνι, αθλητικά παπούτσια. Τεμαχίζει σπαλομπριζόλες με μπαλτά. Σε κάθε χτύπημα, η γριούλα που περιμένει μπροστά μου τινάζει ασυναίσθητα το κεφάλι της. Τα θραύσματα από το κόκκαλο πετάγονται πάνω στη νοτισμένη από αίμα ποδιά του. Φτάνει η σειρά μου. Με κοιτάζει. «Αν κάποιοι δέχονται ότι υπάρχουν ψαράδες ψυχών, τότε θα πρέπει να συνηθίσουν και στην ιδέα ότι κάποιος θα πρέπει να είναι και ο χασάπης τους».