Γενικά, όταν ανοίγω την ελληνική τηλεόραση για λίγο, νίωθω το συναίσθημα που έχει ο τύπος που μπαίνει στο γραφείο του αυστηρού αφεντικού του χωρίς να χτυπήσει την πόρτα και τον βρίσκει -ξέρω ‘γω- να κρέμεται από τον πολυέλαιο ντυμένος καμηλοπάρδαλη βλέποντας ντοκιμαντέρ για παπαγάλους.

Κοιτάω για λίγα δευτερόλεπτα την οθόνη, φεύγω αργά από το δωμάτιο χωρίς να μιλήσω και κλείνω την πόρτα ξέροντας ότι δεν θέλω καν να επεξεργαστώ αυτό που είδα αλλά και ότι κανείς από τους δυό μας δεν θέλει να θυμάται αυτή τη συνάντηση.