Στα επιμέρους «αναπτυξιακά προγράμματα» με τρανταχτά ονόματα (λ.χ. Αντώνης Τρίτσης) δαπανώνται χρήματα για «στέγαση υπηρεσιών», και «κτίσματα μη εγνωσμένης χρησιμότητας» αγνοώντας το βασικό: ένα πανεπιστήμιο, όπως της Κοζάνης, δεν κρεμιέται από τα κερκέλια της αρχιτεκτονικής, αλλά του νιονιού των φοιτητών του. Κάθε οργανισμός, υπηρεσία και φορέας, χώρια η αυτοδιοίκηση, ψοφάει για στέγαση και την έχει. Ποιος ωφελείται;