Επιστρέφω μετά από καιρό στο φλέγον ζήτημα του σκύλου που μόλις βγει στο μπαλκόνι θέλει να επιστρέψει μέσα, και μόλις επιστρέψει μέσα θέλει αμέσως να βγει ξανά έξω. Κατόπιν ωρίμου σκέψεως ακουμπάω στο τραπέζι μια θεωρία που ίσως ανταποκρίνεται στις νοητικές διεργασίες που δύναται να λαμβάνουν χώρα στους λογικούς χώρους που ενδημούν οι σκύλοι: σε αντίθεση με τη γάτα του Σρέντινγκερ, που είναι ζωντανή και νεκρή μέχρι το άνοιγμα του φιλόξενου κυτίου της, ο μέσος κόπρος της ζωής μας επιθυμεί διακαώς να είναι μέσα στο σπίτι και έξω στο μπαλκόνι την ίδια χρονική στιγμή. Ο σκύλος δηλαδή βιώνει πολυοργασμική ηδονή από τη χωροχρονική μίτωση του εαυτού του και τη συνακόλουθη ύπαρξή του σε δυο σημεία ταυτοχρόνως. Ως νοητικό πείραμα-κατάληξη οραματίζομαι τη στιγμή που ο υποτιθέμενος δίδυμος (doppelgänger) του σκύλου μας στέκεται έξω στο μπαλκόνι και κοιτάζει μέσα, ενώ ο σκύλος μας στέκεται μέσα και τον κοιτάζει στα μάτια πίσω από το τζάμι της μπαλκονόπορτας. Και οι δυο σκύλοι, που εκείνη τη στιγμή είναι ένας, ψιθυρίζουν: call me by your name.