Ζευς γαρ μεγάλης γλώττης υπερεχθαίρει. Περίμενα την στημένη απόφαση του ΚΑΣ για τη Βενιζέλου. Και δυστυχώς οφείλεται στην αναμέτρηση του Μανόλη Κορρέ με την Ιστορία. Ο άριστος των αρίστων, ο βαθύς ερευνητής που ξεσκάλισε με τη φυσική του ευφυία πλήθος χρονιζόντων ζητημάτων, ο εξαισίων ικανοτήτων αρχιτέκτων, αναμετρήθηκε σε μαρμαρένιο αλώνι με τη μοίρα του και ως άλλος Ακρίτης τόλμησε την αναμέτρηση με τον Νόμο των μετρήσεων. Θα χάσει τη μάχη. Οι αρχιτέκτονες που αρχαιολόγησαν ζούσαν ενίοτε υπό το βάμμα των αιγυπτιακών μεγαλίθων που δόξασαν την Ουνέσκο, αλλά ακόμη και οι χειρότεροι του είδους ξέρουν πως σε μη τυπική, μη εμβατική περίπωση, αποκλείεται να επιστρέψει η επιπολάζουσα ύλη στην αυθεντικότητα. Αυτά μας τα απέδειξαν δύστηνοι διδάσκαλοι και τελευταίο δείγμα ήταν οι αρχαιότητες του μετρό των Αθηνών, που εντέλει είναι φίλτρα ματαιοτήτων, άσκοπος κόπος, και κύμβαλα αλαλάζοντα. Για όλα αυτά πταίει η αναστηλωτική τέχνη που εδιδάχθημεν όσοι το πράξαμε, αλλά μια ματιά στο σκάμμα στην Εγνατία προκαλεί το βλέμμα με την στάγδην διατήρηση του υλικού, που αλλάζει το αυθεντικό ακόμη κι αν το περπατήσεις. Ο Μανόλης, ξέρω, θα κάνει ό,τι μπορεί και εύχομαι η μετάνοια να του χτυπήσει την θύρα εγκαίρως. Τετρακόσια δίκια κι αν μας υφάρπαξαν, Μανόλη, γι αυτό το έργο συλλογικώς θα κολαστούμε εκλαμβάνοντας την Αρέθουσα ως Υπέρεια.
ΤΥΦΟΣ