Υπάρχει ως υλικό επί τουλάχιστον δύο αιώνες, συνήθως σε τοιχοποιίες και σε εσωτερικά.

Αρχικές μορφές, ένα κοκκώδες στούκκο ή μια συμπαγής πάστα με κινδύνους ρηγμάτωσης.

Η τελευταία του μορφή είναι υγρή που “παγώνει” μέσω χημικών αντιδράσεων – από ρητινοειδές σκεύασμα και με ποικιλία υλικών. Στην πρόσφατη (εικοστού αιώνα) διαδοχή εφαρμογών, αντιμετωπίστηκαν, χωρίς να λυθούν βέβαια, προβλήματα αλλαγής χρώματος ή αποχρώσεων, και άγνωστη στην ουσία αντοχή σε καιρικές συνθήκες. Αρχικά ήταν “αποκάλυψη”, όταν  φάνηκαν πολυμερή υλικά με ρητίνες, αλλά σπανίως πλέον υλοποιείται σε αντικατάσταση λιθοδομής εξωτερικών παρειών, λόγω άγνωστης εξέλιξης των υλικών στις ατμοσφαιρικές συνθήκες. Φιλοσοφική λίθος, λυδία λίθος και ριζιμιό λιθάρι, υπάρχουν, ποιητικά ή εθιμογραφικά. Αυτό που είδα από φωτογραφία στην Ακρόπολη, μετά την διάστρωση, παράγει μια ματ επιφάνεια, ωσάν περιποιημένο βιομηχανικό δάπεδο.