Θυμάμαι όταν είχα κατεβεί βλαχάκι στην Αθήνα για σπουδές τι αντιμετώπιση είχα από κάποιους αντιρατσιστές καλλιτέχνες και πόσο πληγωνόμουν για χρόνια. Ωστόσο κανείς δεν με πάτησε στον λαιμό, δεν με είπε αράπη, πούστη, βρωμοαλβανό αλλά και πάλι πονούσε πολύ. Ο Ρατσισμός είναι παιδί της ανασφάλειας. Ο διαχωρισμός είναι προϊόν
μιας καρδιάς που φοβάται τον λάθος κίνδυνο και μισεί το θύμα νομίζοντας ότι μισεί τον βασανιστή.